ohh, mér fannst þett of fyndið til að hnupla þessu ekki...


*The Poopie List*
GHOST POOPIE: The kind where you feel the poopie come out, but there is no poopie in the toilet.

CLEAN POOPIE: The kind where you poopie it out, see it in the toilet, but there is nothing on the toilet paper.

WET POOPIE: The kind where you wipe your butt 50 times and it still feels unwiped, so you have to put some toilet paper between your butt and your underwear so you won't ruin them with stains.

SECOND WAVE POOPIE: This happens when you're done poopie-ing and you've pulled your pants up to your knees, and you realize that you have to poopie some more.

POP-A VEIN-IN-YOUR-FOREHEAD POOPIE: The kind where you strain so much to get it out, you practically have a stroke.

LINCOLN LOG POOPIE: The kind of poopie that is so huge you're afraid to flush without first breaking it into little pieces with the toilet brush.

GASSY POOPIE: It's so noisy, that everyone within earshot is giggling.

DRINKER'S POOPIE: The kind of poopie you have the morning after a long night of drinking. It's most noticeable trait is the skid marks on the bottom of the toilet.

CORN POOPIE: Self explanatory.

GEE-I-WISH-I-COULD-POOPIE POOPIE: The kind where you want to poopie but all you do is sit on the toilet and fart a few times.

SPINAL TAP POOPIE: That's where it hurts so badly coming out, you'd swear it was leaving you sideways.

WET CHEEKS POOPIE (The Power Dump): The kind that comes out so fast, your butt cheeks get splashed with water.

THE DANGLING POOPIE: This poopie refuses to drop in the toilet even though you are done poopie-ing it. You just hope that a shake or two will cut it loose.

THE SURPRISE POOPIE: You're not even at the toilet because you are sure you are about to fart, but *oops* --- a poopie!

Ég er að fara í kórferð til Hólmavíkur um helgina og ég er raddlausari en Tinna Magg! Samt er hún búin að koma mikið til síðan um helgina (mín rödd ekki Tinna, hún er alltaf jafn mikið skuðræði blessunin)- bara vonandi að hún verði komin í tæka tíð því mig langar ekkert að missa af þessari ferð. Kannski bara guðleg forsjón (eða what the hay) að ég fái ekki að baula mikið þarna í gegn - ah, mér er sama...

Ég hef stundum velt því fyrir mér sem sagt er um svokallaðar pabbastelpur, þá er ég ekki að tala um saklausu prinsessuna sem telur pabba sinn sterkasta og mesta og besta mann allra tíma, slíkt er alveg fullkomlega eðlilegt- fram að vissum aldri. Ég er að tala um þessa sem sækir alltaf í menn sem eru kannski pínu líkir pabba gamla þegar þær eldast og hafa oxið upp úr þeirri hugmynd sinni að þær geti gifst pabba sínum. Stelpan, sem dag einn sættir sig við það að pabbi er frátekinn og líka bara engan vegin innan siðsamlegra eða bara eðlilegra marka, fer að eltast við menn sem kjósa sama flokkinn og pabbi, eiga sama eftirlætis íþróttafélag, gengu í sama skóla, tilheyra sömu starfsstétt, hafa svipaða kímnigáfu og eru bara í alla staði með nógu líkar skoðanir þeim gamla. Kannski er stelpan með þessu að auðvelda þeim gamla þá tilhugsun að einhver durgurinn sé kominn til sögunnar og búinn að næla í prinsessuna – það hlýtur að vera hrikalegt að horfa á eftir dúkkunni sinni í arm einhvers fávita sem maður með öngvu móti skilur – pabbastelpan skilur þetta og virðir.

Svo eru til stelpur sem lifa enn meira í þeirri hugsun að giftast pabba sínum og fara því að eltast við sama pakkann og hin nema í sér mun eldri mönnum. Þetta er allt sjálfsagt ósköp saklaust og eðlilegt og kannski fer ekkert svo illa fyrir konum sem hafa vit á að leita sér að mönnum sem geta skapað manni sama öryggi og pabbi gerði en hvar passa ég inn í þessa mynd?


Þegar ég var lítil ætlaði ég aldrei að giftast pabba, ég ætlaði að giftast Ragga frænku! Hvaða freudísku hryllingsmynd má draga úr því? Ekki það að Raggi væri ekki frábær í sambúð. Hann er snyrtipinni af guðs náð og aldrei kæmi það fyrir að það væri táfýla af manninum, hann hleypti manni aldrei út örðuvísi en svo að maður væri með ásættanlega hárgreiðslu og ef honum þætti ljótan ráða ríkjum er næsta víst að hann slengdi manni á næsta stól og skellti málningu framan í mann þar til maður yrði þannig útlítandi að hann þyrfti ekki að skammast sín (hefur komið fyrir, oft). En málið er eins og glöggt má sjá á því sem á undan er komið að Raggi er ekkert sérstaklega mikið inni í myndinni. Þá er ég ekki bara að meina vegna þess að við erum systkinabörn, nei. Raggi er einhver sá hamingjusamasti og mest gifti hommi sem ég þekki, allt gott og blessað um það að segja. Ánægð fyrir hönd hans og hans ektamanns. Þeir kúka örugglega hönd í hönd og það er bara frábært. En af hverju vildi ég í barnæsku giftast Ragga? Eru einhver dulin skilaboð einhversstaðar í þessu, ef svo - hver?

Mér þætti eðlilegast að ég væri pabbastelpa. Mér finnst margir gamlir karlar hroðalega flottir sbr. kevin spacy, Tommy Lee Jones og ónefndur sögukennari. Samkvæmt öllum teiknum ætti ég að vera þessi týpa sem er að elta gamla gæja á röndum, leitandi að peningum þeirra og öryggi.

Þegar ég lét lesa fyrir mig í tarrot þá blasti þar við einn gamlinginn sem minn eini rétti. Alls konar lagaflækjur og afskiptasemi og vesen varð á vegi okkar en svo birtumst við sem the perfect couple í alsælu. Í Stjörnuspánni minni er ég vöruð við lagaflækjum og ástarsambandi í lok maí. Er gamlinginn minn loksins að koma til sögunnar?

Núna er ég bara hræddust um að líkt og með margar pabbastelpur þá vaxi ég ekkert upp úr mínum bernsku hugmyndum – er ég kannski enn að miða mína menn upp við samkynhneigðan frænda minn sem ég var vön að drösla um og berja? Hvað verður um mig?