Halloween

Jaeja, hrekkjavakan a enda. Tad er mer serstok anaegja ad taka tad fram ad eg var i grimubuningi ekki bara einu sinni, heldur tvo kvold i rod og tokst mer ekki ad slasa mig a nokkurn hatt. Tegar eg a i hlut telst tetta sannarlega til tidinda.

Hann Dave vinur minn var hins vegar svo elskulegur ad taka tetta ad ser tetta arid. Enda erkiauli tar a ferd. Hann klaeddist tessum lika glaesilega banana og skransadi fyrst upp a og ta undir bil. Eg missti ad visu af tessu en var vitaskuld kollud a vettvang tar sem tetta lid kann ekki ad hnyta skoreimar, hvad ta ad skella plastri a sma skeinu. Ad auki turfti drengurinn vorkunnar og hughreystingar med og er eg, oft og tidum, sjalfkjorin til slikra verka. Tetta for to allt vel, tott ljotur vaeri bananinn -utatadur i blodi.

Af tvi ad eg (blessunarlega) a ekki mynd af buningnum minum i heild sinni skellti eg inn einni svona agalega close up af litlu hafmeyjunni og annari af mer og banananum, tar sem eg er klarlega ad vorkenna honum.

Hvad vard um Monu?


Aetli tad tydi nokkud ad fela sig a bak vid blankar afsakanir lengur. Eg sit med tolvuna i kjoltunni nokkrar klukkustundir dag hvern og hamast vid skriftir svo aetli mig muni nokkud um ad henda her inn faeinum linum a bjagadri islensku.

Eitt og annad drifur svo sem a daga mans, en lifid er gott tessa dagana og tilveran brosmild - tad er vist fyrri ollu.

Eg hugsa ad eg tileinki tessa 'endurkomu' mina henni Monu. Einkar elskulegur bill blessunin en klarlega hvila a henni einhver snuin alog tar sem tad taldist til tidinda ef eg settist undir styri an tess ad vid rotudum saman i einhverja vitleysu. Orlog hennar voru eftir tvi.

Sem oft adur var hugmyndin su ad skella ser i stutta okuferd. Vid Ryan skutludum Dave heim og heldum svo a venjulegt flakk, an tess to ad koma nalaegt nokkurri einustu fjoru. Var tad mjog svo medvitud akvordum hja mer, svo kannski eg laeri eftir trjar klemmur. Aftur a moti var eg nogu mikid flon til ad hleypa drengnum undir styri. Mer til malsbota var eg ekki med a tad ad hann var vid skal. Eftir agalega leidinlega ferd nidur minningarstraeti okum vid loksins aftur sem leid la inn i Coleraine. Til ad gera langa sogu stutta tokst drengnum ad troda henni Monu minni utan i husvegg. Munadi adeins grofri harsbreydd ad hun faeri inn um budarglugga. Vissulega brugdid ju, en akvad ad halda ro minni og stakk upp a ad vid myndum leggja bilnum og greida ur tessu naesta morgun.

Allt of arla tann laugardaginn hrokk eg upp vid oskur i dyrabjollunni. Totti mer liklegt ad tar vaeru vinir minir einkennisklaeddu a ferd svo eg trod koddanum inn i eyrad a mer og helt ad eg gaeti sofid ta af mer. Tvi midur voru teir nu ekki a tvi ad gefast upp og bordu a hvern einasta glugga tar til eg loksins sa ad eg fengi tetta nu ekki svo audveldlega fluid. Eg kom til dyra til ad finna tar 3 afar huggulega logreglumenn - andskotinn. Teir vildu audvitad vita hvad hefdi gengid a med bilinn minn og tad var nakvaemlega a tessum timapunkti sem allt for til helvitis. Maja Bet, tessi greindarpottur, akvad ad reyna ad ljuga sig ut ur tessu. Eg byrjadi, eins og oftast tegar eg reyni ad skrokva, ad toga i eyrad a mer og otrulegasta bull tok ad leka ut um oaedri endann a mer. Yngsti constablerinn, afar huggulegur verd eg ad taka fram, hafdi tad mikla tru a mer ad hann yfirgaf husid mitt, skrapp ut a hlad og skellti upp ur. Ad sjalfsogdu akvad eg ta ad reyna ekkert ad grafa meira og sagdi teim satt og rett fra tvi ad vinur minn hafi verid ad keyra bilinn.

Eftir toluvert tiltal var mer skipad i fot tar sem eg vaeri handtekin. Fyrir hvad, ju einhverja 5 akaerulidi; grun um olvunarakstur, grun um haskaakstur, grun um 'hit & run', fyrir ad tilkynna ekki um slys og (eftirlaetid mitt) hindrun a framgangi rettvisinnar. Teir vildu nafnid a teim sem eg var ad saka um ad hafa verid vid styrid, let eg tad eftir teim og spurdi svo blasaklaus hvort eg maetti hringja og vara hann vid. Tad totti teim mesta fasinna og afar fyndid - skil eg ekki enn kimnina a teim baenum, enda afar laus vid samsaeris- og spillingarreynslu.

Teir sendu bil heim til Ryans, tar sem enginn kom til dyra. Tad vildi to svo til ad husid var olaest svo teir budu ser inn og fundu drenginn sofandi a efri haedinni. 'Get dressed Mr. Fleming. You're under arrest.' Get eg ekki imyndad mer annad en ad tad hafi verid notaleg vakning. A medan a tvi stod var eg i bil a leid a logreglustodinna. Fannst mer tessi leid sem teir oku otaegilega kunnugleg og ju, kom a daginn ad drengapinn (uppalinn a tessum punkti) hafdi lagt bilnum beint fyrir utan logreglustodna. Hreinlega ad drunka ur visku. 'Way to do a hit & Run!'

Tessi dagur for svo i yfirheyrslur og endalausa bid i fangaklefum tar sem eg iskradi og tisti i episku taugaveiklunarhlaturskasti. Tar sem sogum okkar bar saman og upptaka ur oryggismyndavel gat nokkurn veginn stadfest tetta ta var mer sagt ad eg slyppi nu sennilega med advorun. Tad stod heima. Hef enn ekki heyrt af teim, nu rumu halfu ari seinna. Ryan for fyrir domstola hinsvegar og skilst mer ad malinu sem lokid. Nema hvad, audvitad, ad eg syrgi enn Monu mina- tott eg haldi fast i vonina um ad koma henni aftur a gotuna. Tegar tad gerist er eitt nokkud vist - Ryan keyrir hana aldrei nokkurn tima aftur.