Ah the hell of it all....
Það jafnast ekkert á við jólin, hátíð ljóss og friðar. Það er bara á jólunum sem maður finnur hvað náungakærleikur, jafnaðargeð og fjölskyldusamheldni er rík í fólki. Þeir sem þekkja mig vita að ég er ekki kaldhæðin manneskja svo ég get ekki verið að meina neitt annað en nákvæmlega það sem ég er að segja. Jólin voru frábær - Belfast fjölskyldan er án nokkurs vafa samstilltasta og afslappaðasta fjölskilda sem ég hef, um dagana, komist í kynni við. Það var bara eins og hver einasti fjölskyldumeðlimur væri harðákveðinn í að vera sammála öllum hinum um að láta ekkert ganga upp og að gæta þess að friður kæmist ekki fyrir nokkra muni inn á heimilið. Eitthvað getting of track hérna, en það sem mestu máli skiptir: ég hef það fínt! Ef maður getur ekki hlegið að hlutunum hvurn fjárann getur maður þá gert?
Rétt fyrir jólin ákvað ég að gera aðra tilraun til að skella mér út á lífið í ´smáborginni´ Belfast. Það er ótrúlegt hvað hin treystandi smábæjarsál er rík í mér! Fyrir mér er bara til almennilegt fólk í heiminum og það er sama hvað ég dett oft í sjóinn ég fatta það aldrei að brúin sé ekki nógu sterk til að bera mig. Þannig var nú að ég átti að hitta vinkonu mína á stað sem heitir Benedict´s, eitthvað var nú búið að segja mér að sá staður væri nú ekki upp á marga fiska og sennilega ekkert í það varið að fara þangað nema að hafa í fórum sínum hné- og olnbogahlífar. Engu að síður álpaðist ég þangað. Þegar ég mætti á staðinn bólaði ekkert á Jo. Sæta, saklausa Mæsa plantaði sér þá við barinn og var í mestu makindum að senda SMS þegar einhver durgur gengur upp að henni og rekur henni vænan kinnhest. Hálf vönkuð og illa ringluð staulast Mæsa á fætur og lítur með tárin í augunum á manninn sem leit til baka illa svikinn og sagði, áður en hann gekk út í næturhúmið "oh, sorry, I thought you were someone else". Af því að auðmýking mín var svo ógurleg, þar sem ég er nokkuð viss um að sést hafi glitta í bossann á mér þegar ég hlunkaðist aftur fyrir mig við kjaftshöggið, ákvað ég að láta mig hverfa frá þessum stað. Ég reyndi að hitta aftur á fólkið mitt en það reynidst ekki alveg eins auðvelt að finna einhvern á djamminu í Belfast eins og á ísó. Ég staulaðist því inn í leigara, sem ég valdi af kostgæfni til að verða nú ekki tekin á teppið. Nei, mín heppni er einstök. Þessi bílstjóri tók mig jú í rétta átt og nokkuð nærri réttum áfangastað en þá stoppaði þessi aldraði graðnagli burrann og vildi koss - hvað í fari mínu er það sem segir við gamla karla "hey reynið endilega við mig, mér finnst bara gaman þegar steingervingar byrja að klæmast við mig"? Þegar manni fór svo eitthvað að fálma eftir mér grýtti ég klinki í andlitið á honum og hljóp heim. Ég var víst mjög falleg þegar ég kom þangað! Og átti enn eftir að fríkka á komandi dögum þegar fagurgrænt mar fór að gera vart við sig á vanga mínum.
Ég veit ekki alveg hvort stefnan verði nokkuð tekin aftur í borgina á næstunni - held að ég sé betur sett hérna í kunnuglegri smábæjarsælu.