Alltaf finnst mér það jafn grátlega kómískt þegar ég keyri eftir Aðalgötunni, gegnt fjöllunum fyrir handan, að sama hve lengi ég keyri móts þeim þá virðast þau alltaf fjarlægjast mig. Sama hvert er litið þar er hún, þessi sama nístandi íróníska en, já, kómíska fífldirfska tilverunnar, að planta allt í kringum okkur myndum af okkar eigin lífi. Kannski eru það þó bara egómanísku fíflin, eins og ég sjálf þá, sem sjá allt í kringum sig myndlíkingar eymdarlegs lífs síns, hrópandi samhljóm á milli þess sem er dapurlega einmannalegt í tilveru alls, annars vegar, og svo eigin tilbreytingarsnauðu tilveru hins vegar. Annars læt ég það ekki lengur á mig fá, þó ég hljómi full af oflæti, þegar ég saka almættið um að hafa plantað Snæfjallaströndinni einmitt þarna bara til þess að geta mig, hlægjandi, minnt á það, hvern einasta dag, að sama hve ég stíg bensínið í botn þá nálgast ég markmið mín ekki hætishót – ekki frekar en fjöllin standa í stað og hleypa mér að sér. Þetta sé allt bara grimmdarlegur minnisvarði þess hve þessi vitstola smástelpa hleypur stöðugt í hringi eins og heimsk hýena í leit að brandaranum sem hún er enn að hlæja að frá því í fyrra.

“jæja, einn hring enn”, segir svo fíflið á leið sinni heim af rúntinum, ekki vegna þess að því datt umræðuefni í hug eða af því að það öðlaðist skyndilegan áhuga á langþreyttum og tilbreytingarsnauðum drykkjusögum sauðanna sem drekka ekki af því að huggunar er að finna á flöskubotni heldur fróunar í aðdáun þeirra sem vita ekki hvað þetta ber vott um mikinn greindarskort. Nei, fíflið vill leika á almættið með því að nálgast fjöllin sem eins og þverhausar færast endalaust úr stað. Idol fáfræðinnar og fáráðlinganna sem segja sögurnar en víti til varnaðar, mynd þess sem kann að fara úrskeiðis, þeim sem ekki hafa graut á milli eyrnanna. Stundargaman hobbýpessimisstana og fals-dulspekingana en eymd þeirra sem horfa upp á grey hverfa fjær viti sínu og rænu.

Hvernig veit fólk sem aldrei hefur komið til Bolungarvíkur að veran hér hleypir þér frá sér, í besta falli, með vægar taugaskemmdir við heila og króníska biturð? Er þetta eitthvað sem liggur í augum uppi fyrir öllum öðrum en þeim sem fá í vöggugjöf pervertíska sýn á hið ómögulega, að vera þar sem engu er vært? Er þetta kannski bara eitthvað sem liggur í hlutarins eðli en við, Bolvíkingar og aðrir sjúklegir misbrestir mannlegs eðlis, höfum blindsýn á? Hugsar einhver svona þegar þessi skaði er skeður?

Fjöllin færðust nær!

Call me crazy

Þegar ég vaknaði um miðbik nætur, ekki alls kostar sátt við þessa röskun á nýfengnum svefni mínum sá ég hvar maður stóð við rúmgaflinn minn. Á honum kunni ég engin deili og líkaði síst vera hans þarna. Ég ákvað að sparka í hann. Við það er ég hrædd um að ég hafi farið úr lið því það er ekki hollt fyrir svona gamalmenni eins og mig að dúndra út í eitthvað sem orðið var að tómi. Að mér sótti beygur um stund, ég spratt á fætur en skreið þó fljótt aftur upp í rúm. Þá kúrði í mér þessi dularfulla tilfinning, eins og ég væri sannfærð um að nú væri ég að leggjast í kör og héðan yrði ekki aftur snúið. Hver var þessi maður? Kom hann þarna til að segja mér að lífið væri að hlaupa frá mér og nú skyldi ég fara að nota það eitthvað? Eða var hann kannski bara mitt eigið hugarafsprengi, eitthvað sem ég kallaði sjálf á til sömu vakningar? Hver sem hann var og sama hver sendi hann, ég held að ég hafi skilið sneiðina.

Ég læt tímann líða á meðan ég sit og dagdreymi á milli þess sem ég pirrast á því að þurfa að gera nokkuð annað. Þegar einhver ýtir við störunum mínum og kippir mér þar með út úr þægilegum hugarheimi mínum ergist ég yfir því að vera komin yfir í grámygluna og hreyti í fólk þar til það nennir ekki að tala við mig lengur svo ég geti komið mér aftur í fallega heiminn minn.

Var þessi maður kannski bara úr mínum hugarheimi, kominn til að sýna mér að þessa tvo heima má sameina?

Ef tilgangurinn er enginn og boðskapurinn er bara bölsýni þá er sennilega oftast best að hafa sig hægan. Það er lýjandi að hefja upp raust sín trekk í trekk til þess eins að minna sjálfa sig á það að lundin er eitthvað að hrekkja mann, það er enn meira lýjandi að gera það með þessum hætti sem kallar á endalausar spurningar úr öllum áttum sem maður er fjarri því að kunna svör við.

Sannleikurinn er falinn í aur og drullu sem kann að skýra það af hverju hans getur verið svona ömurlegt að leita. Eilífðin er handan við hornið en til að nálgast hana þarf maður fyrst að vita sannleikann en það er hálfgerður ógjörningur. Hvern skal undra þótt fólk ráfi um þessa beisku, breisku veröld eins og vitfirrtar vofur? Þeir sem eru sagðir vitlausir eru þeir einu sem vita hvað það getur verið erfitt að vita hvað það er sem maður veit. Vitfirringar eru þeir kallaðir sem hafa nógu djúpar pælingar og sanna snertingu við lífið, maður þarf greinilega að passa það að halda sig í nægilegri fjarlægð frá öllu raunverulegu til að halda sönsum – ætli ég sé ekki löngu farin að daðra við mörkin.


Ég er bólgin í hálsinum eins og þar standi fast epli – mér finnast epli ekki einu sinni góð og færi því aldrei að gleypa það í heilu lagi. Þessi helgi var fáránleg og til þess að sanna það einu sinni enn að ég er bjáni og að sennilega er mér ekki við bjargandi hvað það varðar. En hverju skiptir það svo sem úr því ég er svona falleg þegar ég er draghéluð?