31. des.

Mikið er ég fegin að þetta skuli vera síðasti dagur ársins. Rétt eins og þegar maður treður í sig um helgar því maður stendur svo fast á því að byrja í megrun á mánudegi er sjálfsagt að hlaða nógu miklu veseni á sig í lok ársins til að geta þá sáttur byrjað frá grunni á nýjárinu. Eiginlega færi ég sátt að sofa núna svo ég þurfi ekki að vita af mér fyrr en á vakna á morgun á nýju ári – ný manneskja.

Aldrei hef ég stundað það að strengja áramótaheit, þó vissulega hafi ég tekið þátt í nokkurskonar samningi eða veðmáli fyrir síðustu áramót og staðið við mitt. En núna ætla ég hinsvegar að gefa sjálfri mér tvenn loforð og nái ég að standa við þau veit ég að ég skil við næsta ár sáttari við lífið, tilveruna og sjálfa mig.

Vinum mínum, nær og fjær, óska ég farsældar og hamingju á komandi ári. Mér sjálfri óska ég aukinna samskipta við ykkur því ég tek fyrir að eyða öðru ári í jafnmikinn söknuð og sút.

Að lokum...
Þú sem sendir mér sms af vit.is í gær; ef þú þekkir mig nógu vel til að senda mér ráðleggingar um lífshamingjuna ættir þú að þekkja mig nógu vel til að vita að fyrir forvitnis sakir kvelst ég – svo í guðanna bænum, aldrei senda mér neitt nafnlaust aftur.

er ekki mál til komið að pakka?

Ég settist niður og ritaði með blóði míns hjarta bréfið sem hugsanlega getur fleytt mér landa á milli. Þegar þú býrð í rotnandi holu þar sem svo virðist sem fáránlega margir þættir sameinist um að drekka upp sálu þína og fátt, stundum ekkert, sé til staðar til að vega upp á móti og þér finnst oft á tíðum sem þú þekkir ekki lengur manneskjuna inni í kollinum á þér, er þá ekki mál til komið að fara að hugsa um að hypja sig? Þegar þú hefur berháttað þig í fertugasta sinn fyrir manneskjunni sem gæti snúið holunni til betri vegar og færð enn enga vissu, er þá ekki mál til komið að fara að hugsa sinn gang? Þegar þú hefur sannfærst um að tálsýnin sem þú heldur í tangarhaldi sé sennilega ekkert annað því enginn leggur neitt að mörkum til að gera hana trúanlega, ertu þá ekki á röngum stað? Þegar aðilinn sem þú getur hugsað þér að doka við fyrir gefur ekkert út á það hvort hann vilji að þú farir eða verir, er þá ekki bara mál til komið að pakka? Ef ég hef enga trú á því að ég geti orðið meira einmanna alein í landi þar sem ég þekki engan en ég er heima hjá mér, hvað í fjandanum er ég þá að hugsa?