Bagginn

Þegar ég var grislingur var ungur herramaður sem gerði hosur sínar grænar fyrir mér (mér þætti vænt um að þið spöruðuð ykkur vantrúna á þetta, ég var ágætir krakki, þó mikið hafi vatn runnið til sjávar frá þessum tíma). Þessi herramaður gerði eitt og annað til að ganga í augun á mér og sennilega enn fleira til að vinna sér inn blessun Pápa míns. Pápi og bræður mínir Hrekkur og Skrekkur höfðu allir miklar mætur á piltinum og þótti allri fjölskyldu minni framtíð mín björt og ráðin. Hefði ég álpast í heiminn eins og einu til tveimur árhundruðum fyrr hefði ég sennilega átt börn og buru með herramanninum og fetað braut töluvert ólíkri þeirri sem raunin er nú. Sjálfsagt hefði ég unað sátt við mitt og hrúgað niður greindum börnum, tveimur í hverju goti, til þess að fylla kot mitt. Hann hefði sótt sjóinn og ég hefði lært að prjóna.Hvorugt okkar hefði þurft að sætta sig við stöðugan samanburð fyrri elskhuga og sennilega hefði maður aldrei komist í kynni við það hversu djúp brunasárin, sem enginn sér, geta orðið.

Sennilega er helsta ástæða þess hversu viðbjóðslega subbuleg og sár ástarmál vilja vera einmitt sú að þessi hefð hefur verið afnumin, núna er valið okkar. Við vöðum, í villu okkar vegar, úr einu í annað og hendum inn stórum innleggjum í banka efasemda og vantrausts. Með hverju tilrauna/bráðabyrgða sambandi okkar verður bagginn stærri og skeytingarleysi okkar í garð náungans enn meira. Undirrituð breytist í psyco bitch og missir alla trú á gervöllu mannkyninu. Líka þeim sem afar sjaldan, ef nokkurn tíma, hafa veitt ástæðu til vantrausts.

Kannski er einhver sérstakur sem bíður okkar allra og kannski eru jafnvel margir sérstakir sem gefa okkur tækifæri en á meðan við tökum alltaf alla fortíð okkar inn í allt nýtt þá er kannski ekkert skrýtið að allt skuli alltaf springa beint í andlitið á okkur. Það hlýtur að mega læra af draugum fortíðar án þess að hafa þá alltaf alla með sér í liði til að níða hvern þann sem í oftrú hættir sér nærri manni.

Mig langar að prófa að gefa fólki færi á að gera sín mistök áður en ég hengi það fyrir mistök annarra, ætli maður eigi séns í helvíti?

Marýa Elýsabet Jakobsd3/4ttir

Með flugseðil merktan þessari manneskju kvaddi ég sveitina mína sælu í gær með ákaflega mikinn trega í brjósti. Það er sama hvað heimahagarnir geta virkað kæfandi á mann á meðan á dvöl mans þar stendur, alltaf er jafn sárt að kveðja þá. Suma verður samt alltaf erfiðara að kveðja en aðra - en svona er þessi bransi víst.

Það er tilgangslaust að taka það fram að það var viðbjóður að fljúga, það bara liggur í hlutarins eðli. Djöfull verð ég fegin þegar ég leggst í koju á laugardagskvöldið - búin að klára flugskammtinn í bili. Annars hélt ég því nú fram við sjálfa mig þegar ég steig út úr vélinni á Reykjavíkurflugvelli að ég hefði staðið mig með ágætum þar til samþolendur mínir fóru að hafa orð á öðru. Ég segi samt með stolti að ég felldi ekki eitt einasta tár í þessari flugferð og, gott fólk, telst það til tíðinda. Kannski músin innra með mér sé smám saman að deyja - hver veit...