Andvökunætur

Klukkan er tuttugu mínútur yfir sjö. Ég á ekki að mæta í skólann fyrr en tólf, það þarf ekki glöggt auga til að sjá að það er ekki af fúsum og frjálsum vilja sem ég er á fótum. Á miðvikudagsmorgunn svaf ég vel, og átti líka nokkuð góðan síðdegislúr þann daginn sökum slappleika. Síðan þá hefur mér ekki komið dúr á auga og verð ég að segja eins og er að mig er tekið að lengja eftir honum.

Til að stytta mér stundirnar eftir að ég fór og vann Bar-quiz á stúdentapöbbanum (90% allra svara komu að vísu frá Paul vini mínum) ákvað ég að setjast niður og skrifa smásögu. Mikil mistök! Ég hélt að ég væri búin að læra það að ég á ekki að setjast við skriftir í herberginu mínu, efnið ásækir mig og ég hvílist ekkert fyrr en sagan er búin. Ég hef að vísu lokið við fyrstu útgáfu af henni svo ég sátt sé en efnið er þungt og ég er búin að fella allt of mörg tár.

Krakkafávitarnir sem ég bý með fara á stjá einhvertíma á næsta klukkutímanum eða svo, mikið vona ég að ég verði sofnuð þá...

Klukkan er tuttugu og þrjár mínútur yfir sjö.

Beer Monster 2005

Daginn sem ég varð tvítug varð pápa mínum á orði að þegar hann horfði á mig drekka kæmi orðið olíuhreinsunarstöð upp í hugann á honum. Sá gamli hefði átt að sjá til mín í gær - ég segi nú ekki annað.

Ég mætti galvösk á stúdenta pöbbann og hitti þar fyrir kunningja minn Dermot að nafni. Verulega áhugaverður karakter. Sögurnar hans innihalda nær undantekningalaust góða frasa eins og "I woke up in a ditch that morning", "I went to class this morning to sleep it off" eða uppáhaldið mitt "that's when I realised I was in fucking Amsterdam". Hann minnir mjög mikið á Fun Bobby úr vinum hvað þetta varðar, nema hann er verri og ekki skáldskapur. Ég hafði ekki hitt hann síðan á skráningardögunum og var farin að halda að hann hefði fallið og væri að endurtaka. Nei, það kom á daginn að hann fór eitt kvöldið út að lífið með stóra bróður sínum - enduðu þeir á þriggja vikna skralli í Edinburgh. Hann er ekki búinn að mæta í einn einasta tíma og sér ekki nokkra ástæðu til þess að byrja á því. Reyndar er nokkuð til í því hjá honum, hann kemur hvort eð er til með að ljúga sig út úr öllum verkefnum, rétt eins og hann gerði í fyrra. Sögurnar sem hann notar á kennarana eru nú ekki í trúlegri kantinum skal ég segja ykkur, "ég sofnaði í lestinni og var rændur, ritgerðin mín var handskrifuð í töskunni" - en þetta dugar. Svo happy days Dermot, maðurinn er goðsögn.

En hvað um það, smá hliðarspor þarna. Dermot sagði mér að hann væri í drykkjuleik og bauð mér að slást í hópinn. Nýr steggur í lífi mínu, Tim, sat þarna með honum svo ég lét nú til leiðast. Góður leikur sem þeir voru í, og hættulegur eftir því. Þetta var sem sagt einföld þambkeppni. Hver er fyrstur að tæma kolluna ofan í sig. Ég rústaði þeim, svo rústaði ég þeim aftur og svo einu sinni enn. Mér var skemmt og áhorfendum líka. Þetta varð að sjálfsögðu þess valdandi að miklir menn fóru að mæta á svæðið og skora á Mæsuna. Mér leið eins og ég væri átta ára aftur og Belli væri að pína mig til að keppa í sjómann við alla - ég vissi alveg að það var kominn tími til að hætta en stoltið, gott fólk stoltið...

Í dag er ég Mæsa, undefeated og fékk viðurkenningu frá barstaffinu - Beer Monster 2005.

Kannski Glámur minn hafi hitt naglann á höfuðið forðum.