majabet.blog.is

Heima er Best

Eins og verða vill tók hugur minn að reika á meðan ég pakkaði niður föggum mínum ytra og gerði mig tilbúna til heimferðar. Síðast þegar ég var að hoppa upp í smá stopp var eins og ekkert kæmist að hjá mér annað en íslenskar veigar sem ég hafði saknað í djúpsteikingarbrækjunni þeirra Norður-Íra, en núna var annað uppi á teningum.Það var eins og þjóðarstolt mitt hafi tekið vaxtarkipp á meðan ég sat og hlustaði á útgáfu Sigur Rósar af Dánarfregnum og Jarðaförum og rölti um hálendi Íslands á google earth. Í huga mér birtust svipmyndir af ungri Mæju Bet með skrifblokk og penna þar sem hún lék sér að orðum og skríkti úr kátínu yfir íslenskri snilld. Eins mikið og ég naut þeirra hlunninda sem ég sjálf gaf mér ytra með notkun annars tungumáls, þegar ég lét sem réttlætanlegt væri að láta allt flakka þar sem ég væri, jú útlendingur, þá saknaði ég einskis meir en íslenskrar tungu. Þar sem ég sat og pakkaði niður bókum írsku snillingana gat ég ekki hugsað um annað en hvað ég hlakkaði til að heyra málið mitt talað allt í kringum mig og sjá því bregða fyrir, ómenguðu, í íslenskum miðlum. Íslenska lyklaborðið beið mín með réttum táknum og ég sá fyrir mér spjall á hverju götuhorni við frænkur, frændur, öðlinga og villinga. Ég var að koma heim og það var ekki bara kókmjólkin sem beið mín í þetta sinn - það var landið mitt, það var fólkið mitt, það var málið mitt.

Orðið vonbrigði ná ekki yfir eymdina sem lúrir í hjarta mér á þessari stundu, rúmum 2 vikum eftir heimkomu. Hvað hefur komið fyrir? Í reykjavík þurfti ég að panta mér æti með handapati, í Borgarnesi var sem ég væri að brjóta einhverjar umgengisreglur þegar ég skrapp á óíslenska tímanum inn í ríkið og í kjörbúðinni heima blöstu við mér haugar auglýsinga með samhljóða kuðli sem var mér algjörlega óskiljanlegt. Allar þessar Z-etur og öll þessi tvöfoldu V, C-in kampakát þar við hlið og sérhljóðar á algjöru undanhaldi. Mig langaði að tæta í mig þessar auglýsingar, getur verið að það sé svo komið að íslenskar auglýsingar nái ekki lengur til meirihlutans?

Eins mikið og innrás annarra tungumála svekkti mig var hún þó lítið við hlið þeirrar velgju sem beið mín þegar ég fór könnunarleiðangur um netheima. Tjáningar íslenskra táninga voru mér jafn óskiljanlegar og auglýsingarnar í búðinni og það sem meira var, fréttamiðilinn okkar vestfirðinga á netinu, bb.is, var sem skrifaður af grunnskólabarni með lesblindu. Ásláttar- og fljótfærnisvillur eru eitt í svona blog-tjáningum einstaklinga, þar veit ég vel upp á mig sökina - þó standi það nú vonandi til bóta. Hinsvegar þegar fréttamiðill á í hlut þá finnast mér færslur eins og sú sem ég vil vitna í hér að neðan, óafsakanlegar og er mér spurn, hvað sé orðið um starf prófarkalesara. Aldrei nokkurn tíma hef ég verið svo hrokafull að geta ekki játað þörf mína fyrir góðan textarýni til að grípa villur mínar. Kunni ég Lovísu vinkonu minni alltaf þökk fyrir vel unnin störf, og geri enn, þar sem hún hefur án efa oft bjargað mér frá svona vinnubrögðum;

“... „Þetta er fyrir byrjendur sem og reynda því það verða um 4-6 í hverjum hæopi

svo ég get einbeitt mér að hverjum og einum.“ Námskeiðin fara fram í Hnífsdal

....

...er þaulreyndur hestamaður enda hefur hún verið stundar hestamennsku frá átta

ára aldri. Á félagsmóti Hendingar var hún valin knapi mótsins auk annarra verðlauna.”

Ekki er það nú meiningin að rífa í mig þennan miðil sem oft hefur verið afbragðsgóður í gegnum tíðina en hér er greinilega bóta þörf. Það sama má vissulega segja um aðra netmiðla þó oft hafi ég allt að því kunnað mbl.is þökk fyrir miklar hláturrokur yfir, oft og tíðum, sauðslegum mistökum.

Mér var hinsvegar ekki skemmt þegar ég las í gegnum morgunblaðið á dögunum. Þarna milda ég nú viðbrögð mín þar sem blóð mitt var komið að suðumarki áður en ég var hálfnuð með blaðið. Ekki var nóg með það að samsuða tungumála skildi fara ofboðslega fyrir brjóstið á mér heldur er ég ó-mögu-lega að átta mig á þessari lensku þegar kemur að of-not-kun band-strika. Mér finnst þetta ekki fallegt. Ég fann líka þörf hjá mér til þess að klappa í hvert sinn sem ég sá þeim bregða fyrir, eins og sá sem skrifaði væri að bjóða mér að telja hversu mörgum atkvæðum næðist að troða í eina frétt. Þetta eiginlega gerði fátt annað en að eyðileggja hrifningu mína á þankastrikum – sem mér hafa alltaf þótt nokkuð skemmtileg.

Nóg í bili,

Mæsa Íslenska

styttist...

Tad er vist nog ad gera a tessum baenum, BA ritgerdin nagar mig i rassgatid og hardneitar ad vinna sig sjalf - obermid. En eg ligg ta bara yfir henni naestu tvaer vikurnar, loka spretturinn blasir vid og eins og oftast er honum tekid med blendnum tilfinningum. Tad er enn allt oljost hvad tekur vid eftir ad eg fae pappirana i hendurnar i byrjun Juli, svo eg stend bara grafkyrr a tessum krossgotum enn um sinn - tek svona hlutum alltaf med soma...

Arshatidin er ad baki og er heilsan svona eftir tvi, tad er til litils ad fara ad tylja upp sogur af henni, laet tess i stad fyglja sma myndbrot af mer og onytjungnum sem mer fylgdi.

Med coolid a sinum stad....

Enn svona nokkurn vegin husum haef...

Farid ad siga a seinni hlutann, synist Maesan vera ordin dulitid treytt herna - eda vid skulum kalla tad svo allavega.

Borg Ottans?

Nu, tegar farid er ad siga a seinnihlutann a tessu ollu hja mer fer eins og tidkast tegar eg stend a timamotum -eg er tekin ad okyrrast. Tad faerist yfir mig eyrdarleysi og halfgerdur vanmattur tegar mer fallast hendur yfir tvi ad skipuleggja naesta skref mitt i att ad 'lifinu'. Tad stendur nu einhversstadar ritad i stein ad lifid se tad sem gerist a medan madur er ad skipuleggja tad, en madur verdur vist ad reyna ad leita svara og tratt fyrir litla longun til tess, verdur madur vist einhverntima ad fullordnast - i hid minnsta agnarogn.

Eins og stadan er i dag stefnir allt i fluttninga yfir i Belfast tar sem eg er vongod um ad komast inn i mastersnam i skapandi skrifum. Ad tvi tilefni hofum vid Dave toluvert verid ad raeda um borgina og lesa okkur til um eitt og annad. Tad er kannski vert ad benda teim sem kalla Reykjavik borg ottans a ad skoda Belfast nanar. Belfast er i sjalfu ser ekkert svo gridarlega stor borg en tar maetast olikir heimar, og tar lifir i gomlum glaedum eftir strid sem hafa geysad og sett mark sitt til framtidar, dypra en madur oft attar sig a. Hann Dave er uppalinn her i fridsaeldinni i Coleraine, uti i sveit myndu Belfastbuar sennilega segja. Tott vissulega hafi eg hitt fyrir margann eiturhardann motmaelandann i vinnunni ta er tessi feikistora gja varla til a tessum slodum, allavega ekkert a vid tad sem vida finnst i Belfast. Hun er dreifd yfir spjold sogunnar, en tad er sem vaerukaerdin herna 'uti a landi' haldi okkur ollum utan vid hana og tetta er nu ad mestu i nosunum a monnum sem fa ser heldur mikid nedan i tvi og fyllast skyndilegri tjoderniskennd sem dalar med dogun. Inni i Belfast er tetta annad mal. Bensinsprengjur og blodugar oeirdir heyra ad visu sogunni til, svona ad mestu, en helgreypar ottans eru tar enn ad verki og havaer fafraedi heimamanna getur kostad ta bolvud vandraedi, jafnvel feigd. Hann var tar ad spila med hljomsveitinni sinni fyrir skemmstu, drengurinn, og helt ad sjalfsogdu ut a skrallid eftir tad. Eins og kemur fyrir for hann a eitthvad raf og vard vidskila vid ta alla flesta felaga sina. Veggmyndir eru algengar um alla borg og oft godur vegvisir ef tu kannt ad lesa i taer. Dave er ahugamdur mikill um listir allar og sogu svo veggmyndir eru honum vissulega kunnugar og vel ad skapi, tad sem hann aftur vanmat var styrkur truarinnar a bak vid taer. Blindfullur motmaelandinn gekk inn i katolikka hverfi gaulandi songva um 'fenian bastards'. An tess ad reyna ad hlaupa yfir sogu ofridatimanna og dypt osaettanna ta er skemmst fra tvi ad segja ad nidsongvad um katolikka eru ekki vinsaelt athaefi hvar sem er. Tad vildi honum til lans ad snogglega var taggad nidur i honum, snuid eiturhratt vid og haldid inn i 'hlutleysi' midborgarinnar. Tad er svo einkennilegt ad heimalingurinn skuli synast jafnvel fafrodari um borgina en apakotturinn fra Islandi sem a sjottu onn er enn ad reyna ad skilja yfirgripsmikla sogu tjodarinnar. Eg velti tvi fyrir mer tar sem eg sat undir sogum naeturinnar hvort okkar tyrfti ad hafa auga med hvoru naesta vetur. Kannski vid bruum tetta i sameiningu, hann skyrir betur fyrir mer hver standi med hverjum og eg hef vit fyrir honum tegar hann er olvadur a viglinu ovinarins.

Cyanide & Happiness @ Explosm.net

Hvad tarf morg fifl til ad skipta um ljosaperu?

Klarlega fleiri en eitt.

Mer var tekid ad svida i augun tar sem eg sat vid eldhusbordid og tottist vera ad laera. Ljosaperan var farin svo eg akvad ad drifa loksins i tvi ad skipta nu um hana. Aldrei hef eg nu komist i klandur vid tad og gerdi sist rad fyrir ad taka upp a tvi a gamals aldri. Jaeja, einhverntima er nu allt fyrst.

Ljosaperurnar heima a islandi, tar sem allt er rett, eru bara svona venjulegar sem madur skrufar i og ur - ekki tessar. Tad var ekkert haegt ad skrufa svo eg gerdi rad fyrir ad eg tyrfti ad toga. Nu, svo eg bara togadi! Tegar ekkert gekk togadi eg fastar og svo enn fastar tar til blessadur perufjandinn brotnadi i hondunum a mer. Eg hefdi i sjalfu ser alveg verid satt vid tad ef tar med hefdi vandinn verid leystur en allt annad er glerid var enn fast tarna inni. Hvad gera baendur ta?

Ju, eg tok rafmagnid af husinu tar sem eg hef ekki hugmynd um hvort ljosid var kveikt eda ekki. Svo tok eg hnif og for ad reyna ad skafa ruslid innan ur ljosinu. - Tad gekk vel!

Nu er eldhusbordid mitt vel skreytt brotum ur perunni og ur ljosinu sjalfu - og studningurinn sem eg fae? - hahahahahahahahahahahaha, you moron!

Af Hroka, Hleypidomum og odrum Hamagangi


Hver veit, kannski tad se eitthvad til i asokunum tess efnis ad telpan sem haldin fordomum. Eg aetla svo sem ekkert ad reyna ad rekja tad ofan i nokkurn mann. Hinsvegar aetla eg ad taka tad fram ad horundslitur, eda almennt uppruni folks, er ekki eitthvad sem eg hef nokkurn tima notad gegn folki. Eg a bara akaflega erfitt med ad lida otolandi einstaklinga - tad ad teir sem haest standa tar a lista seu flestir grjonapungar eda smjortittlingar er einskaer tilviljun.

Tessi umraeda hofst her ytra, milli min og vina minna, eftir ad eg skrapp i heimsokn til Dave og skoradi tusund stig hja mommu hans sem hefur ord a ser fyrir ad lida ekki hvada tjodarbrot sem er. Hun er uppalin i Englandi, i smabae tadan sem hun og fjolskylda hennar voru half hrakin a brott sokum glaepaoldu hops sem smam saman lagdi algjorlega undir sig baeinn. Kennsla i skolum for ekki lengur fram a ensku, skolar attu ad heita blandadir en sokum gifurlegs meirihluta innflytjenda voru enskumaelandi skolar a undanhaldi og fjarutlat til teirra naerri engin. Viss hverfi voru ekki opin HEIMAMONNUM nema teir nytu verndar einhvers ur tilteknum hopi innflytjenda. Tjodarbrotid sjalft skiptir ekki nokkru mali. Tad sem fer fyrir brjostid a mer er tessi samfelagsmyndun. Mer finnst hun med ollu otolandi og eg hreint ut sagt hvaesi tegar folk er ad maela tessu mot.

Vissulega er daemid ur enska smabaenum afar sterkt og ofgarnar tar gifurlegar - en tad er to ekkert einsdaemi. Innflytjendur i sjalfu ser eru ekkert verra folk en hvad annad - hvernig gaeti eg latid mer detta til hugar ad halda sliku fram, sjalfur innflytjandinn?! Mer finnst storkostlegt ad folk skuli hafa moguleika a tvi ad flytja til annarra landa og virdi eg hvern sem tad kys hvort sem tad er fyrir forvitnis sakir eda vegna tess ad kjor heima fyrir eru svo bag ad annad er ekki i stodunni. Hver sem flytur til Islands og gerir sitt til ad lifa i islensku samfelagi odlast mina virdingu, eg veit tad sjalf ad tad er ekki alltaf audvelt. Hinsvegar sa sem vedur inn med sina sidi og sina tungu og heimtar ad islenskt samfelag maeti sinum torfum til ad halda i tessa sidi a medan hann gerir ekkert a moti til ad adlagast - tad er onnur saga. Hann ma drullast heim ef eg er spurd!

Nokkrar vinkvenna minna bua a studentagordum i ar. I somu ibud bua 2 spanverjar. Eflaust agaetis folk, eg veit tad ekki. Djofullsins donar a koflum og tad er tar sem mer er misbodid. Tau eru baedi alveg yfirmata leleg i ensku svo eg skil ad tau hafi valid ad koma hingad til ad laera - en tau eru ekkert ad laera! Tau rotta sig saman, fa til sin 10 spaenska gesti og taka undir sig sameignina hvert kvold. Vinkunur minar reyna ad verja tetta tvi taer eru takmarkadar a greindarsvidinu. "Tetta er bara sma menning." Flott ad kikja a sma menningu, gaman ad skiptast a sidum og laera hvert af odru. En tegar tetta lid labbar inn i stofuna tar sem taer sitja, med hopi folks og hafa gaman, og setjast inn i midjan hop til ad tala eingongu spaensku ta er mer einfalldlega ekki skemmt. Serstaklega tar sem madur situr ad toluverdum audi tegar ad tungumalum kemur og madur skilur eitt og annar tegar tau tala nidrandi um vini mina sem sitja brosandi og bjoda teim annan bjor.

Fyrir faeinum kvoldum sidan sat eg i tessari tilteknu stofu asamt atta odrum einstaklingum sem allir toludu saman a ensku. Ein spaensk stelpa labbadi inn asamt strak sem er ad laera spaensku. Tau settust a milli tveggja vina minna og hofu hrokasamraedur a spaensku og gerdu tad med ollu omogulegt fyrir tessa vini mina ad halda afram med sogurnar sem teir voru ad segja. Stelpuflonin bara glottu. Mer, hinsvegar, var nog bodid. Eg stod upp og trod mer a milli teirra og byrjadi ad tala islensku vid sjalfa mig. Tetta totti svo mikill ruddaskapur ad eg vissi ekki hvert folk aetladi. Tetta var ruddaskapur, eg var alveg med a tad og tad er einmitt kjarni tess sem eg hef verid ad reyna ad segja.

Eg hef fengid gesti til min fra Islandi og tad hefur ekki komid fyrir i eitt einasta sinn ad vid hofum talad islensku innan um annad folk tvi vid viljum ekki byggja upp tessa veggi - vid viljum ekki loka okkur af. Vid hofum verid med a tad hvar vid erum og blandad gedi vid heimamenn, talad teirra tungu og virt teirra bod og bonn. Ef enskan er slopp ta er gott ad hafa einhvern sem getur tulkad fyrir tig - en andskotinn hafi tad, tu skalt reyna!

Tveimur kvoldum eftir ad eg taladi islenskuna og ofbaud tar med spaensku mafiunni og 2 flonanna sem ekki sja og skilja hvernig spaenskan er notud til ad nidurlaegja taer, var haldid tar jolabod. Stelpurnar i husinu unnu af baki brottnu allan daginn til ad utbua fina veislu. Taer voru med kalkuna og kraesingar ofan i allt lidid. Margra klukkustunda vinna tarna ad baki. Spanverjarnir maettu, settust allir somu megin i stofunni og ekki einn teirra maelti ord a enskri tungu. Dave krakkhaus og halfviti (ekki minn Dave, heldur nidursetningur ur spaenskunni) tulkadi tvaer spurningar - og buinn heilagur. Tetta hyski sat tarna og trod sig ut af matnum teirra, drakk bjorinn teirra og slokkti ad sjalfsogdu a jolatonlistinni til ad spila tetta helvitis flamingorusl sitt sem ekki nokkur einasti heimamadur kunni ad meta.

Tad saud a froken Mariu Elisabet, sem takkadi pent fyrir dasemdar maltid og for heim.

Tegar eg vildi raeda tetta vid yfirkokkinn, eftir ad blodbragdid var horfid ur munninum a mer, sagdi blessunin "oh, Maja. It's easier for you - you're just one of us now." Ok - EN HVERNIG I ANDSKOTANUM VARD EG EIN AF TEIM? Med tvi ad tala ensku i gegnum surt og saett af tvi ad eg var ekki heima hja mer, og eg er bara tannig uppalin ad heimili annarra skalt tu ad virda!

25 - Ekkert svo mikid...

Eg er klarlega ad fullordnast; her er eg, a fotum, klukkan rumlega 7. Tad er ekki tekid ad birta og eg tarf ekki ad maeta i skolann fyrr en eftir 2 tima - troski og ekkert annad.

I gaer skruppum vid Dave I baeinn og versludum mer gullfallegan gitar. Eg kann ad visu ekki nema eitt grip en Dave er baedi tolinmodur og einstaklega lipur a gitarinn svo segist muni kenna mer faein grip - restin verdur vist bara ad koma med aefingu. Teir voru allir a einu mali med tad; Dave, the Duke og gamli madurinn i budinni, ad eg vaeri ad gera kostakaup og tetta vaeri prydisgripur. Tvi legst tetta allt vel i mig, einvala lid tarna ad sja um valid fyrir mig og gamli skrattinn mundi vel tann dag tegar hann valid fyrsta gitarinn fyrir Dave og ekki hefur honum nu beinlinis gengid illa. Sannast sagna verd eg satt ef eg get laert eitt huggulegt lag sem eg get raulad med. Longum hefur mig langad til ad geta setid satt i minum hugarheimi a medan eg spila fallegt lag sem eg raula med sjalfri mer - tad rann upp fyrir mer fyrir nokkrum arum sidan ad sennilega var klarinettid ekki rett val hja mer tarna fordum - mer gekk afar illa ad syngja a medan eg spiladi a tad.

En tessi dagur er runninn upp, eins og eg hef kvidid honum ta leggst hann nu bara vel i mig. Dave a lika afmaeli, 22 ara krakkagrey, en tad hjalpar omaelt til ad i snoggri uttekt a gongunum i gaer tottu flestir med a tad ad hann vaeri nu eitthvad eldri en eg. Eg greynilega eldist svona vel og hegominn hjalpar enn.

Eg tarf vist ad sitja faeinar kennslustundir i dag, litid hrifin af tvi. En eftir tad er stefnan tekin ut ad borda med Dave og sarafaum vel voldum einstaklingum og svo bida hvitu russarnir a Bar7. Aji, lifid er bara ljuft, jafnvel to eg se 25 og snuist enn i hringi a tessari blessudu lifsleid - eg held tad henti mer bara agaetlega.

Tad er vika i heimfor.

Father Ted - My Lovelly Horse

Framlag Ira i Eurovision, sjaldan sed adra eins dasemd.

Halloween

Jaeja, hrekkjavakan a enda. Tad er mer serstok anaegja ad taka tad fram ad eg var i grimubuningi ekki bara einu sinni, heldur tvo kvold i rod og tokst mer ekki ad slasa mig a nokkurn hatt. Tegar eg a i hlut telst tetta sannarlega til tidinda.

Hann Dave vinur minn var hins vegar svo elskulegur ad taka tetta ad ser tetta arid. Enda erkiauli tar a ferd. Hann klaeddist tessum lika glaesilega banana og skransadi fyrst upp a og ta undir bil. Eg missti ad visu af tessu en var vitaskuld kollud a vettvang tar sem tetta lid kann ekki ad hnyta skoreimar, hvad ta ad skella plastri a sma skeinu. Ad auki turfti drengurinn vorkunnar og hughreystingar med og er eg, oft og tidum, sjalfkjorin til slikra verka. Tetta for to allt vel, tott ljotur vaeri bananinn -utatadur i blodi.

Af tvi ad eg (blessunarlega) a ekki mynd af buningnum minum i heild sinni skellti eg inn einni svona agalega close up af litlu hafmeyjunni og annari af mer og banananum, tar sem eg er klarlega ad vorkenna honum.

Hvad vard um Monu?


Aetli tad tydi nokkud ad fela sig a bak vid blankar afsakanir lengur. Eg sit med tolvuna i kjoltunni nokkrar klukkustundir dag hvern og hamast vid skriftir svo aetli mig muni nokkud um ad henda her inn faeinum linum a bjagadri islensku.

Eitt og annad drifur svo sem a daga mans, en lifid er gott tessa dagana og tilveran brosmild - tad er vist fyrri ollu.

Eg hugsa ad eg tileinki tessa 'endurkomu' mina henni Monu. Einkar elskulegur bill blessunin en klarlega hvila a henni einhver snuin alog tar sem tad taldist til tidinda ef eg settist undir styri an tess ad vid rotudum saman i einhverja vitleysu. Orlog hennar voru eftir tvi.

Sem oft adur var hugmyndin su ad skella ser i stutta okuferd. Vid Ryan skutludum Dave heim og heldum svo a venjulegt flakk, an tess to ad koma nalaegt nokkurri einustu fjoru. Var tad mjog svo medvitud akvordum hja mer, svo kannski eg laeri eftir trjar klemmur. Aftur a moti var eg nogu mikid flon til ad hleypa drengnum undir styri. Mer til malsbota var eg ekki med a tad ad hann var vid skal. Eftir agalega leidinlega ferd nidur minningarstraeti okum vid loksins aftur sem leid la inn i Coleraine. Til ad gera langa sogu stutta tokst drengnum ad troda henni Monu minni utan i husvegg. Munadi adeins grofri harsbreydd ad hun faeri inn um budarglugga. Vissulega brugdid ju, en akvad ad halda ro minni og stakk upp a ad vid myndum leggja bilnum og greida ur tessu naesta morgun.

Allt of arla tann laugardaginn hrokk eg upp vid oskur i dyrabjollunni. Totti mer liklegt ad tar vaeru vinir minir einkennisklaeddu a ferd svo eg trod koddanum inn i eyrad a mer og helt ad eg gaeti sofid ta af mer. Tvi midur voru teir nu ekki a tvi ad gefast upp og bordu a hvern einasta glugga tar til eg loksins sa ad eg fengi tetta nu ekki svo audveldlega fluid. Eg kom til dyra til ad finna tar 3 afar huggulega logreglumenn - andskotinn. Teir vildu audvitad vita hvad hefdi gengid a med bilinn minn og tad var nakvaemlega a tessum timapunkti sem allt for til helvitis. Maja Bet, tessi greindarpottur, akvad ad reyna ad ljuga sig ut ur tessu. Eg byrjadi, eins og oftast tegar eg reyni ad skrokva, ad toga i eyrad a mer og otrulegasta bull tok ad leka ut um oaedri endann a mer. Yngsti constablerinn, afar huggulegur verd eg ad taka fram, hafdi tad mikla tru a mer ad hann yfirgaf husid mitt, skrapp ut a hlad og skellti upp ur. Ad sjalfsogdu akvad eg ta ad reyna ekkert ad grafa meira og sagdi teim satt og rett fra tvi ad vinur minn hafi verid ad keyra bilinn.

Eftir toluvert tiltal var mer skipad i fot tar sem eg vaeri handtekin. Fyrir hvad, ju einhverja 5 akaerulidi; grun um olvunarakstur, grun um haskaakstur, grun um 'hit & run', fyrir ad tilkynna ekki um slys og (eftirlaetid mitt) hindrun a framgangi rettvisinnar. Teir vildu nafnid a teim sem eg var ad saka um ad hafa verid vid styrid, let eg tad eftir teim og spurdi svo blasaklaus hvort eg maetti hringja og vara hann vid. Tad totti teim mesta fasinna og afar fyndid - skil eg ekki enn kimnina a teim baenum, enda afar laus vid samsaeris- og spillingarreynslu.

Teir sendu bil heim til Ryans, tar sem enginn kom til dyra. Tad vildi to svo til ad husid var olaest svo teir budu ser inn og fundu drenginn sofandi a efri haedinni. 'Get dressed Mr. Fleming. You're under arrest.' Get eg ekki imyndad mer annad en ad tad hafi verid notaleg vakning. A medan a tvi stod var eg i bil a leid a logreglustodinna. Fannst mer tessi leid sem teir oku otaegilega kunnugleg og ju, kom a daginn ad drengapinn (uppalinn a tessum punkti) hafdi lagt bilnum beint fyrir utan logreglustodna. Hreinlega ad drunka ur visku. 'Way to do a hit & Run!'

Tessi dagur for svo i yfirheyrslur og endalausa bid i fangaklefum tar sem eg iskradi og tisti i episku taugaveiklunarhlaturskasti. Tar sem sogum okkar bar saman og upptaka ur oryggismyndavel gat nokkurn veginn stadfest tetta ta var mer sagt ad eg slyppi nu sennilega med advorun. Tad stod heima. Hef enn ekki heyrt af teim, nu rumu halfu ari seinna. Ryan for fyrir domstola hinsvegar og skilst mer ad malinu sem lokid. Nema hvad, audvitad, ad eg syrgi enn Monu mina- tott eg haldi fast i vonina um ad koma henni aftur a gotuna. Tegar tad gerist er eitt nokkud vist - Ryan keyrir hana aldrei nokkurn tima aftur.

Allt i steik i tolvumalum

update seinna...

Úti að aka

Laugardagurinn síðasti var með fallegri dögum sem mér rekur minni til að hafa nokkurn tíma augum litið. Ég sat bak við stýrið og ók sem leið lá, með Bolungarvíkina mína í baksýnisspeglinum í fyrstu, í átt að höfuðborgarsvæðinu. Á öðru hundraðinu, undir rammfölskum söng mínum (helvítis bilaða útvarp) sigldi ég í gegnum einn fjörðinn af öðrum og naut útsýnisins og gæðastundar minnar með sjálfri mér. Í botni Skötufjarðar fannst mér heimurinn sjaldan hafa verið fallegri. Sjórinn skartaði átján tónum af grænu og vígalegur örn flögraði um sem eigandi alls heimsins. Póstkortamóment - algjört. Og þau orð sem hér hafa fallið eru ekkert lík Mæju Bet, enda var rómantíkinni senn lokið. Eftir djúpið, góða hluta vestfjarða, tóku við strandirnar og að sjálfsögðu sprakk hjá mér eins og endranær þegar ég keyri þessa krossbölvuðu slóða.

Villuráfandi stóð ég hvítklædd úti í vegkanti og klóraði mér ýmist í kollinum eða rassgatinu. Það rann upp fyrir mér, kristaltært, á meðan ég óskaði þess að dekkskrattinn færi sjálfur undan bílnum, að helvítis rauðsokkurnar eru búnar að drepa alla riddaramennsku. Bílarnir renndu framhjá hver af örðum, spúandi yfir mig rykmekki og smásteinum í stað þess að staldra við og sjá hvort þessi stelpukjáni þyrfti kannski á aðstoð að halda. Ég held að þeir séu smeykir um að þeim mæti fjúkandi illur kvenvargur sem sakar þá um að virða ekki rétt kvenna til að skipta um dekk. Málið er ekki að ég kunni ekki að skipta um dekk, ég vill bara frekar ekki þurfa að krjúpa í mölinni í skósíðu, hvítu pilsi og erfiða við eitthvað sem mér finnst í ofanálag frekar leiðinlegt. "heldurðu að mér finnist erfitt að skipta um dekk bara af því að ég er kona?" er spurning sem ég veit fyrir víst að margir karlmenn óttast að fá fleygt framan í sig ef þeir tækju upp á því að stoppa á þjóðvegum landsins til aðstoðar konu sem stendur og klórar sér í kollinum. Ég skal segja ykkur eitt; ég er kona, eða allavega svona á leið að verða það, og mér finnst erfitt að skipta um dekk.

Að afferma skottið var fyrsta skref. Það var að vísu í léttara lagi í þetta skiptið, henti nokkrum pyngjum í aftursætið og einni 30 kílóa tösku út í vegkant. Þegar skottið var tómt hófst uppgröfturinn, varadekkið, ásamt verkfærum, var falið í holu sem var full af drullu og drasli. Mér var ekki skemmt og ég var að verða uppiskroppa með blautþurrkur til handþvottar. Þegar varadekkið og tólin voru komin út í vegkant var næsta skref að býsnast við að ná hettu af felgunni svo ég næði í rærnar til að losa punkteraða dekkið. Enga hafði ég sexkantana við höndina (hélt ég allavega) svo þetta ætlaði að verða töluverð þraut. Ég gramsaði í beauty-boxinu og fann plokkara sem ég reyndi eftir fremsta megni að nota til að losa hettuna. Að lokum komst ég í gegn og gat þá fyrst hafist handa við verkið. Ég ætla ekkert að hafa mörg orð um hvernig það allt gekk fyrir sig. Það var hvorki skemmtilegt né kvenlegt - en það hafðist. Með skít, drullu og ryðbletti (af tjakknum) í andlitinu og svitadropa perlandi á enni mér skellti ég ónýta dekkinu í skottið og svo hurðinni á eftir því, lak niður í bílstjórasætið og brunaði af stað.

Eftir að hafa ekið einhvern spöl, fimmtán kílómetra eða svo, áttaði ég mig á því að 30 kílóa ferðataskan var enn úti í vegkanti.

Það er sem ég sæi að nokkur karlmaður hefði látið mig sigla af stað með alla kjólana mína hvílandi á vegslóða vestur á fjörðum.

Sælla Minninga



Ég stend, á berum bossanum, fyrir framan spegilinn á baðinu og mér er starsýnt á það sem við mér blasir. "Fimm ár" tauta ég, í vanþóknun og vantrú, rétt í því sem ég teigi fram vísifingur og strýk honum eftir ímyndaðri kjálkalínu á speglinum. "Þessi íðilfagra snoppa er allt of spegilslétt til að þessi tölfræði almanaksins geti mögulega verið rétt." Ég flissa þegar ég tauta þetta undir handakrikann, gríp svo hnefafylli af appelsínuhúð, neðan við sístækkandi bossann, og hristi duglega áður en ég dembi mér ofan í allt of heitt baðið.

Fimm ár finnst mér gífurlegur tími, þó er ekki nóg með að þessi fimm ár frá útskrift hafi liðið á ljóshraða heldur öll þau níu frá því að ég fyrst mætti í menntaskólann. Mér finnst það ekki ólíkleg tilhugsun að áður en ég verð búin að snúa mér við verði ég í sömu sporum og skemmtilega frúin sem flutti ræðu tuttugu og fimm ára júbilanta 16. júní. Á meðan ég hlustaði á hana rifja það upp hvernig hún mundi menntaskólann fór velti ég því fyrir mér hvernig menntaskólinn man okkur. Hvaða atvik eru það sem samferðafólkið man? Mér þykir forvitnilegt að velta því fyrir mér og eins þótti mér sérstaklega gaman að heyra mismunandi punkta frá ólíku fólki á þessum stutta tíma sem við áttum til endurfunda.

Eins og gefur að skilja var vinsælt að rifja það upp þegar ég, á harðahlaupum, missti niður um mig súmó-bleyjuna þegar við dimmiteruðum. Að sjálfsögðu flæktist þá frenjan vel fyrir fótum mér með þeim afleyðingum að ég féll kylliflöt og steinrotuð í göngugötuna á Akureyri, og tókst mér í leiðinni ekki aðeins að taka með mér heilann rekka af ferðatöskum, sem þar voru til sýnis, heldur líka að beygla og bráka vel á mér olnbogann. Skemmtilegt þótti að segja frá því í fréttatíma það kvöldið að súmóglímukappi hafi rotast í miðbæ Akureyrar. Þá er mér minnistætt eftir þetta þegar húsfrúin dásamlega frá Steinnesi kom og sauð okkur egg og endaði á að mata mig þar sem ég hef litla hæfni til slíkra verka með vinstri hendi.

Annað atvik, öllu ófrægara, var sagan af naglalakkeyðinum mínum í fyrsta bekk. Sennilega best að endurtaka hana ekki of oft á veraldarvefnum, þar sem hún er einkar heimskuleg. Hún barst þó oftast í tal núna þar sem frægasta atvik mitt um þessa helgi var kannski ekki mjög ósvipað. En það er skemmst að segja frá því að mér þótti einkennilegt þegar ég vaknaði eftir strembna óvissuferðina að ég skyldi æla sápukúlum. En svo kom á daginn að ég hafði, í misgripum, tekið glas af uppþvottalegi og tæmt úr því í skoltinn á mér. Svo það sé á hreinu - þá voru glösin hlið við hlið og alveg örugglega eins á litinn.

Það sem mér fannst þó flestir hafa hvað mest yndi af að rifja upp var fastur liður úr mötuneytinu. Nú er ég ekki viss um hvort þetta er almenn vitneskja, en ég hef þó í gegnum tíðina, stöku sinnum, gerst sök af matvendni. Hér áður og fyrr þótti mér fátt verra en sósa, og hvað þá svona pottréttasósa prýdd alls konar grasi og viðbjóði. Þetta var þó vinsælt hjá þeim í mötuneytinu og var það ósjaldan sem okkur var boðið upp á gúllas í svona sósu með kartöflumús. Eins mikið og ég reyndi að láta lítið fyrir vanþóknun minni fara varð tækni mín við át á þessu þó fljótt mönnum kunnug og kom víst æði vel upp um sérvisku mína. Alltaf skyldi ég taka með mér auka vatnsglas og heilan regnskóg af bréfþurrkum. Kjötbitana veiddi ég svo upp einn af öðrum, skolaði þá í auka vatninu og þurrkaði af með bréfi. Ég sum sé át kjötið ískalt, vatnsmaukað og með trefjatæjum úr servíettunni. Þessi tækni var þó sjaldnar notuð þegar ég komst yfir símanúmerið hjá Greifanum.

En það er nú langt liðið frá þessum minningum, jafnvel enn lengra en síðan ég kom síðast við á þessum vanrækta þankavettvangi mínum hér. Ég ætla þó ekki að lofa bót og betrun, en lengi má vona. Og á þetta jafnt við um bloggleti mína sem og sérvisku og seinheppni.

Lifið heil.

Throw Me a Bone

Það er ekki vegna þess að lífið sé svo viðburðarsnautt hjá mér þessa dagana sem ég kem engu frá mér á þessum blessaða miðli hérna. Lífið er eins og það hefur alltaf verið hjá mér - hálfgerður rússíbani. Það skiptast á skin og skúrir, eins og alltaf. Undanfarið hef ég að vísu náð nýjum hæðum og dýpri lægðum. Sveiflurnar eru jafn klikkaðar og veðurfarið hérna.

Fyrr í dag skellti ég mér inn úr sólinni til að kúra örlítið í baðinu. Innan við klukkutíma seinna var eins og stórskothríð hafi skollið á, húsið nötraði. Ég kíkti út um gluggann og sá hvar Simon var við snúrurnar að bjarga Monsoon kjólasafninu mínu inn úr slyddu viðbjóðnum sem skall á fyrirvaralaust. Akkúrat svona er tilveran í dag. Eins og hún hefur alltaf verið.

Það sem er breytt og gerir það að verkum að ég vanræki þetta blessaða blogg er einfaldlega það að allt mitt púður fer í að skrifa og vinna úr efni fyrir tímaritið sem mun vonandi líta dagsins ljós áður en apríl kveður okkur. Ég hef sorglega lítinn tíma til að sinna móðurmálinu á meðan ég er að keppast við að tæta í mig verk einstaklinga sem hafa skrifað á ensku lengur en ég hef vitað af tilvist hennar. Ó já, hrokinn og valdagræðgin er það sem ég þrífst á núna og, viti menn, mér finnst það æði.

Að vísu hendi ég inn stöku 'grátkasti' á hitt bloggið mitt, þar sem það er á ensku. En þar eru mörkin á milli veruleikans og þeirra sagna sem ég er að vinna með ótrúlega óljós og því hætt við að fólk vilji láta loka mig inni ef það stoppar þar við. Svo það er fólki kannski fyrir bestu að sleppa því...

Til bráðabyrgða


Ég nenni ekki að blogga, en þetta stendur vonandi allt til bóta. Læt tvær guðdómlegar pósu-myndir af mér duga - enda segja þær meira en margt!

Tinna Trantur

Min heittelskada er eitthvad farin ad rifa sig yfir bloggleysinu svo eg tori ekki odru en ad henda fram afsokun herna. Dolly min er bilud og sannast sagna fae eg vidbjodishroll nidur i rassgat tegar eg tarf ad skrifa islensku med svona bjanalegu lyklabordi.

En hvad um tad, eitt og annad buid ad gerast a tessum baenum, sumt prenthaeft og sumt half skammarlegt en eg skal henda fram einni sogu.

Eg maetti galvosk a 3 tima fyrirlestur um sogu Hollywood, stadradin i ad vera fyrirmyndarnemandi ta vikuna og maeta i allt. Eftir taepan klukkutima af tessu vaeli var eg ad missa lifsviljan og sa eg hvar salin min var ad laedast fra mer svo henni til bjargar hljop eg a eftir henni sem leid la inn a studentapobban (eg aetla ad taka tad fram ad hann er einfalldlega vid hlidina a tessum sal sem eg var i svo eg og salin min vorum ekkert ad gera okkur spes ferd tangad). Tarna hitti eg fyrir heilmikid af folki, alltaf tegar timi var til kominn ad hypja sig kom einhver annar sem eg hreinlega vard ad taka i kollu med. Timinn leid og vid sal min saettumst og kaettumst. Tegar klukkan var ad mjakast i att ad 7 sat eg tarna med 2 stelpum ur bekknum minum, vorum vid i hrokasamraedum og i oda onn vid ad hata valentinusardaginn, sem a tessum timapunkti var adeins faeinum klukkustundum fra okkur. Nu aetla eg ekki ad hafa morg ord um astand mitt a tessum tima en folk ma geta ser rettilega til um ad fra hadegi hafi nu nokkrum kollum verid slatrad. Tannig ad tegar stelpurnar segjast vera a leid a judo aefingu finnst mer ekkert eins tilvalid og ad skella mer med teim.

Vid toltum yfir i itrottahus, sem eg merkilegt nokk vissi upp a har hvar var ad finna. Tar var eg bodin velkomin og mer rettur einhver sloppur og kukalabbabuxur. Eins og gefur ad skilja var eg ekki alveg vidbuin tessu svo eg var ekki med neinn itrottatopp eda segl til ad binda nidur blessadar systurnar sem hafa nu toluvert sjalfstaedan vilja a stundum. Eg maetti a teppid, heldur vigaleg og heldur laus vid gifurlegan stodugleika. Tegar vid vorum buin ad skoppa tarna um i sma tima og eg buin ad hleypa ollu i vitleysu med einum af minum odaudlegu togararopum (eg held a irar ropi ekki, allavega kemur tetta teim alltaf jafn mikid i opna skjoldu) tok alvaran vid. Einhver straktittur er settur a moti mer og mer synd nokkur handtok til a henda honum til og fra - ekki of amarlegt fyrir karlhatandi einhleyping daginn fyrir valentinus. Tad er svo ekki fyrr en eg er buin ad grita honum i golfid itrekad sem eg atta mig a tvi ad brjostin eru ad sjalfsogdu fljugandi um loftid og eg buin ad margslengja teim i andlitid a greyid manninum.

Eftir jomfruarjudoaefingu mina holdum vid oll saman a pobban aftur tar sem gert er godlatlegt grin ad myrkfaelni brjosta minna. Tar kemst eg lika ad tvi ad fjolmargir vina minna urdu ovart vitni ad herlegheitunum og i fyrsta sinn i sogu judoklubbsins var ahorfendadskari ad horfa nidur a aefingu hja teim. Greinilegt ad erotiskt judo er eitthvad sem tessu lidi likar. Hvad sem tvi lidur, tetta for allt vel og undir midnaetti var eg skrad i klubbinn og hlakka eg litid til ad reyna ad koma mer ut ur tessari vitleysu.

Gott i bili, hrollurinn er kominn hringinn og ad gera ut af vid mig,
Godar stundir

Svifasein


Ég hef aldrei verið þekkt fyrir að ná að víkja mér undan klukkinu!


Fjögur störf sem ég hef unnið yfir ævina:

Þrældómur í trefjaplastinu og bátabraskinu með pabba gamla
Móttökuritari í FLugstöð Leifs Eiríkssonar
Bankamær í Sparó
Háseti á Þorláki ÍS (Í heila viku)


Fjórar bíómyndir sem ég gæti horft á aftur og aftur:

Breaking the Waves
American History X
Pulp Fiction
Dumb and Dumber


Fjórir staðir sem ég hef búið á:

Bolungarvík
Keflavík
Akureyri
Portrush


Fjórir sjónvarpsþættir sem mér líkar:

Nágrannar
Will & Grace
Friends
Coupling


Fjórir (eða fleiri) staðir sem ég hef heimsótt í fríum:

Noregur
Grikkland
Tyrkland
Skálavík


Fjórar síður sem ég skoða daglega (fyrir utan bloggsíðurnar):

vikari.is
kvikmynd.is
bb.is
joecartoon.com


Fernt matarkyns sem ég held uppá:

Kókómjólk
Sveittur hambó
Nautasteik
Brauðterta


4 bækur sem ég les oft..... í:

W.B. Yeats, collected poems
His Dark Materials
Mannveiðihandbókin
Moldvarpan sem vildi vita hver skeit á hausinn á henni


Fjórir staðir sem ég myndi heldur vilja vera á núna:

í bólinu
Á djamminu
Á tunglinu
neðansjávar


Fjórir bloggarar sem ég klukka núna:

Helena, Guggilugg, Tildan og Eva Ólöf

Brennt barn forðast eldinn

Það er auðvitað bara helber lygi - allavega þegar ég á í hlut. Stelpan er lent aftur á eyjunni grænu, þar tók Móna mín á móti mér opnum örmum og ekki leið heill dagur án ævintýra.

Ekki að það sé til frásögu færandi, en við Ryan skruppum sem sagt í ökuferð. Þar sem við vorum nú ekki búin að hittast svo vikum skipti höfðum við um ýmislegt að spjalla og því var það rétt á milli hláturroka sem mér varð litið á veginn. Því gætti ég nú ekki nógu vel að mér og áður en ég vissi af var ég komin á helvítis ströndina -AFTUR. Ég vil koma því á framfæri að ég vildi snúa við og koma mér í burtu en, nei, karlmaðurinn vildi endilega fá að taka smá rallí. Tregafull hleypti ég honum í bílstjórasætið og hafði gleymt því að hann kann ekki að koma bílnum af stað án þess að þenja og spóla. Á meðan hann spólaði blessaða Mónu mína dýpra og dýpra ofan í sandinn stóð þvermóðska hans í ströngu við að meina honum að leifa mér að sjá hvort einhverju yrði bjargað. Því fór sem fór - AFTUR. Að þessu sinni var sandurinn þurr og við órafjærri sjónum. Því tóku næst við tveir klukkutímar af mokstri, andvörpum og brjálæðislegum hlátri. Allt kom nú fyrir ekki svo við tókum taxa og fékk því stúlkan mín næturstað á ströndinni - AFTUR.

Ég hafði tekið vilyrði af vinkonu um að koma daginn eftir og hjálpa mér að draga Mónuna mína upp, þess gerðist ekki þörf.

Um tíuleitið var dinglað hér í makró og var mér heldur betur brugðið þegar ég sá vígalegan lögregluþjón tvístíga á tröppunum. "So, err.. your car is stuck at the Portstewart beach". Ég skeit á mig! En hann var glaðhlakkalegur og virtist bara vilja gera grín að mér, sagði mér að bíllinn yrði dreginn upp klukkan 11 og ég þyrfti að vera á staðnum. Því næst þrástagaðist hann á nafninu mínu og sagði að hann þyrfti greinilega að leggja það á minnið. Flott - sem sagt sami löggukall og fann hann síðast.

Þar hafið þið það, hér í landi ofstækisfullra mótmælanda og IRA þá er ég, litla, saklausa, klaufska Mæja Bet orðinn góðkunningi lögreglunnar.

Annars vildi ég bara koma því á framfæri að ég er komin af dollunni og allt er í stakasta lagi.

Langar Færslur

"Ég villist nú stundum inn á bloggið hjá þér, ég nenni samt aldrei að lesa það því þetta eru svo langar færslur."

Rúnar Geir, þetta er fyrir þig.

Ég sit á dollunni og blogga, ekki af því að ég sé með hamrandi rónadrullu eftir kjallarabjórinn heldur er ég bara löt og fæ mig ekki til að standa upp af henni. Hér er líka ágætt að vera.

Koddahjal

Koddahjal er efni sem mér hefur löngum verið dulin ráðgáta. Ég hef, satt að segja, mjög oft velt því fyrir mér um hvað fólk talar eiginlega þegar það liggur saman í koju að afloknum leikum. Í gegnum tíðina hefur lítið reynt á þetta hjá mér, hefur það þá helst verið vandræðaleg þögn eða það sem oftast gerist - ég þykist vera sofandi þar til ég heyri hrotur til þess að ég þori að læðast á brott út í nóttina. Ég hef eiginlega oft óttast þetta fyrirbæri og verið hrædd um að þegar ég færi að liggja á koddanum með sama aðilanum trekk í trekk (þá meina ég einhverjum öðrum en Evu Ólöfu) þá yrðu þetta að vera einhverjir væmnir og viðbjóðslegir frasar á borð við "Þú ert með svo mjúkar varir" eða "Búbbíbú, það er svo gott að kúra hjá þér". I stand corrected! Ég verð að segja eins og er að eftir að ungur maður fór að venja komu sína í koju mína ytra þá hefur álit mitt á samskiptum kynjanna stóraukist - ég er ekki frá því að koddahjalið okkar sé bara með þeim allra skemmtilegustu stundum sem mér hlotnast. Þemað er einfalt og nær alltaf það sama - gubbu-, og/eða kúkasögur.

Mamma, ef þú ert að lesa - hættu því núna!

Þetta byrjaði nú á nánast penum nótum, þar sem maður getur nú ekki afhjúpað allan viðbjóðinn strax við fyrstu kynni. Ég sagði honum sögu um unga snót, og vil taka það fram strax að þetta var ekki ég. Hún hafði fengið sér örlítið of mikið neðan í því eina kvöldstund og haldið heim með manni sem henni var nú ekkert of kunnugur. Engu að síður þegar hún vaknar næsta dag er hún sátt við fenginn og hugsar með sér að eftir vill geti þetta nú eitthvað blómstrað. Hún þarf þó að haska sér í vinnuna og ákveður að vekja ekki kauða. Hún er stödd á baðherberginu hans að hressa örlítið upp á sig þegar náttúran kallar, á ópenni mátann. Hún sér ekki að hún fái undan því komist að bregða sér á dolluna og hleypa blessuðum lollanum sína leið. Í sjálfu sér finnst henni það ekki svo agalegt þar sem þetta er árla morguns og gerir hún fastlega ráð fyrir að kauði muni sofa af sér óþefinn. Það er þó ekki svo létt á henni brúnin þegar henni verður ljóst að um sé að ræða flotkúk sem sýnir ekki á sér nokkurt fararsnið. Eftir vangaveltur og vandræðagang sér hún ekki neina lausn aðra en að veiða kvikyndið upp úr og koma honum fyrir í haldapoka sem hún finnur á gólfinu.

Sátt við þetta úrræði klárar hún að þvo sér og koma sér í sæmilegt horf og ætlar svo að koma sér áleiðis. Með viðkomu í eldhúsinu, til þess að skrifa miða með huggulegum skilaboðum og nafni sínu og símanúmeri, brokkar hún út og skellir í lás á eftir sér. Glöð í bragði gengur hún eftir götu þess fullviss að nú hafi amor fundið hana og hamingjan sé rétt handan við hornið. Það er svo ekki fyrr en seinna þann dag sem hún minnist þess að hafa lagt haldapokann frá sér á eldhúsborðinu á meðan hún skrifaði miðann. Það sem kauði fékk frá henni var sem sagt nafn, símanúmer og kúkur í poka. Þess ber vart að geta að hann hringdi aldrei í hana.

Á koddanum hlógum við vel að þessari sögu og launaði hann mér hana með annarri svipaðri. Sú var um unga konu að reyna að vinna sig upp í viðskiptaheiminum. Hún er send á mikilvægan fund fyrir hönd fyrirtækis síns og þarf að hitta fyrir mikinn stórlax. Fundurinn gengur vonum framar og er hann kominn út í létt spjall á skrifstofu þess stóra. Rétt áður en kemur að því að hún þurfi að ná flugvél sinni til baka þarf hún að bregða sér á klósettið og verður þá að spyrja manninn hvar næstu aðstöðu sé að finna. Hann býður henni nú bara að gjöra svo vel og nota sína aðstöðu sem liggur inn af skrifstofunni. Hún kann nú ekki við að afþakka svo hún skellir sér þar inn og losar sig við morgunkaffið og bollurnar. Sama vandamál og áðan blasir við - hann fer hvergi! Hún þorir ekki að leggja samkomulagið sem þau höfðu náð að veði svo hún stingur hendinni ofan í klósettið og veiðir skrattann upp, vefur honum svo inn í klósettpappír og kemur fyrir í skjalatöskunni. Þegar hún ætlar svo að þvo sér kemst hún að því að sökum einhverra endurbóta vantar kranann. Í taugaveiklunarkasti heyrir hún manninn ræskja sig fyrir utan dyrnar svo hún veit að hún kemst ekki undan óséð. Bregður hún þá á að það ráð að sturta niður nokkrum sinnum og skola það versta af sér þannig. Þegar hún kemur út stendur maðurinn þar skælbrosandi og er ekki hjá því komist að taka í spaðann á honum. Hún sagði eftir á að hún hafi verið stjörf af þeirri tilhugsun hvar þessi hendi var nýbúin að vera og af kúknum í töskunni.

Svona sögur flugu okkur á milli á meðan við vorum enn örlítið að halda aftur af okkur. En er fram liðu stundir fórum við að hætta okkur út á hálar brautir og sagði ég honum hina löngu frægu lýsissögu, sem ég ætla nú ekki að fara að rekja hér. En á móti fékk ég þá agalegustu sögu sem ég hef nokkurri sinni heyrt - ég hreinlega grét úr hlátri.

Mamma, í alvöru - ef þú ert enn að lesa HÆTTU!

Þannig var að kunningjar drengsins fóru af stað í veðmál um hvor gæti fyrr fengið baksviðspassa hjá einhverri snót. Sér annar fram á að vinna þetta veðmál og ætlar að hafa sannanir fyrir máli sínu. Hann fær þá annan félaga til að koma sér fyrir í fataskáp með video-cameru til að ná öllum ósómanum á mynd. Einhver forleikur á sér nú stað og svo er seilst eftir túpu með sleipiefni. Það er skemmst frá því að segja að drengurinn sprautar eins og hálfri túpu upp í rassgatið á stelpunni og makar svo rest á sjálfan sig. Það hafa kannski glöggir menn getið sér til um hvaða áhrif þessar stólpípuaðfarir höfðu. Jú, eftir fyrsta skak lekur út vænn skammtur af illa þefjandi leðju og verður drengnum sem greinilega er mikið niðri fyrir á orði "did you just shit on my dick?". Óþefurinn er að fylla vit hans og styður hann sig við bakhluta konunnar til að reyna að ná andanum. Honum tekst nú ekki betur til en svo að hann hreinlega ælir upp í rassgatið á vesalings stelpunni. Hennar viðbrögð eru skiljanleg þar sem hún ælir líka. En ekki er öllu lokið þá, þar sem þriðji aðilinn, myndatökumaðurinn, á eftir að hendast út úr skápnum, ælandi. Það sem mér finnst allra best við þessa sögu er að sjálfsögðu sú staðreynd að stór hluti þessa skrípaleiks er til á myndbandi.

Ég veit nú ekki hvernig tilhugalíf gengur almennt fyrir sig, en nú hafi þið allavega fengið innsýn í mitt. Ég verð að segja að þvert á mína sannfæringu þá er koddahjal bara ekkert leiðinlegt.

Eftir óralanga bið...

... er Ár Mæsunnar loksins gengið í garð.

Fjarlægðin gerir fjöllin blá...

eins og þar stendur. Marga andvökunóttina hef ég legið og hugsað heim með ögn af söknuði og heimaelsku í hjarta. Ekki hef ég nú verið stödd hér í 'annríkinu' lengi en verð ég þó að segja að andvökunæturnar þar sem ég hef legið og óskað mér út eru sennilega óðum að ná tölu hinna. Ekki svo að skilja að það sé ekki alltaf gott að koma heim og hitta sína nánustu en sæla endurfundanna takmarkast við þá sjálfa og rennur furðufljótt af manni. Aðgerðarleysið hér í víkinni er að gera út af við mig og get ég með sanni sagt að það er fallið mér í ómynni hvenær ég svaf síðast svefni hinna réttlátu eftir vel unnið verk.

Jólin hafa nú engu að síður verið hin sæmilegustu í skugga aðstæðna þó og eftir því heldur í rólegri kantinum. Allir hnappar af hverri einustu flík í minni eigu hafa sprungið og eru endanlega komnir til andskotans ásamt heilsu minni og vexti.

Harla fátt hefur á daga mína drifið og verð ég að segja að ég skil lítið í tíðum sneiðum um leti mína við að stinga niður penna. Það segja mér frómir menn að það sé bölvuð vitleysa að vera að opna kjaftinn þegar maður hefur ekkert að segja og mér finnst óraunhæft að ætlast til þess að kvennmaður geti haft eitthvað markvert til málanna að leggja oftar en einu sinni í mánuði. Ef ég reyndi að halda því fram að þetta væri málefnaleg síða væri það vissulega helber lygi en allt má nú skýla sér á bak við.

Annast sit ég sveitt við að skrifa óborganlega afleitar ritgerðir og ætla að halda því áfram eitthvað fram eftir kvöldi.

Móna blessunin

Ætli það sé ekki ágætt að koma því á framfæri, sökum ítrekaðra fyrirspurna, að Móna mín er á lífi. Daginn eftir þetta dásamlega ævintýri á ströndinni sá ég fyrir mér að annaðhvort væri bíllinn horfinn út á hafsauga og komin hálfa leið heim til íslands eða þá að hún væri föst í haug af sandi. Ég sá fyrir mér blessaða pæjuna í risastórum sandkassa með fullt af horprýddum krakkagemlingum að byggja sandkastala á þakinu á henni. Ég las í gegnum ca. 400 gular síður til að leita að þjónustu sem dregur bíla - engin heppni í þeim efnum. Ég ákvað þá að bregða á það ráð að spyrja Aideen hvað væri best til bragðs að taka, um að gera að koma fleirum inn í þessa skemmtilegu sögu þar sem kringumstæður voru að sjálfsögðu ekki neitt í vandræðalegri kantinum. Hún mætir á svæðið og ætlar að hjálpa mér að draga, ýta eða grafa upp bílinn, allt undir kringumstæðum komið. Ég klæði mig upp fyrir tilefnið og rogast svo út í bíl með skóflur, planka og reipi, svitnandi eins og nauts pungur undan öllum þessum flíspeysum og herlegheitum. Við tökum að sjálfsögðu með okkur fylgdarlið og hvílíkt lið sem það var; lítil prinsessa sem er svo pjöttuð að hún gat ekki einu sinni snert skóflu af ótta við að brjóta nögl og Simon - þarf að hafa mörg orð um það fyrirbæri?

Nú var okkur ekki til setunnar boðið og lá leiðin niður að strönd þar sem stund sannleikans beið okkar.

Þegar ströndin blasti við okkur í allri sinni dýrð iðaði hún af mannlífi. Fleiri fleiri bílar voru á víð og dreif um alla strönd og hópar af ískrandi krökkum hlupu um á þessum sólríka sunnudegi. Innan um alla þessa bíla niðri við sjóinn kom ég hvergi auga á Mónu. Ekki var laust við að ég hafi þurft að kyngja eins og einum kekki eða svo því mér leist ekkert á blikuna. Ekki fyrr en ég víkkaði sjóndeildarhringinn og sá að ca. kílómeter fyrir ofan sjóinn sat hún blessunin og beið mín. Ég settist inn og gat keyrt af stað án þess að hafa fyrir nokkrum hlut. Að sjálfsögðu vildi fólk skýringu á því af hverju ég hafi þurft að skilja hana eftir ef hún var svona langt uppi á strönd. Það er eins og hugtakið háflóð sé ekki til í þeirra skilningarforða og þurfti ég að eyða mikilli orku í að útskýra þetta fyrir Simoni sem engu að síður skilur söguna enn þannig að sjórinn hafi skolað henni upp á strönd aftur. Ég get ekki með nokkru móti komið honum í skilning um að það var sjórinn sem færðist - ekki Móna. Annars þætti mér gaman að sjá ástand á bíl sem sjórinn hefur verið að henda fram og til baka. Maðurinn er fyrsta flokks fáviti og gengur mér ekki neitt að reyna að troða skilningi inn í þennan þykka haus.

Ég keyrði Mónu heim af ströndinni eins og kátan titrara þar sem allur hjólabúnaður var fullur af sandi og selta hafði sest að víðast hvar. En eftir gott bað tók hún mig í sátt og sama kvöld héldum við á vit fleiri ævintýra í svefnleysinu.

Fan-Bloody-Tastic

Jú það kom að því. Loksins kynntist ég öðrum nátthrafni, mér til kátínu og léttis. Einhver til að spjalla við á löngum andvökunóttum og til að grallarast eitthvað með þegar allir aðrir sofa.

Klukkan er rúmlega sex og ég var að koma heim. Fannst það frábær hugmynd þar sem ég sat í herberginu mínu og hataðist út í Simon að skreppa á rúntinn. Að sjálfsögðu vildi Ryan fá að koma með, enda andvaka á hinni línu skilaboðaskjóðunnar. Ég held að þetta hafi verið einn af viðburðarríkustu rúntum lífs míns. Til að byrja með tókum við rúnt inn í Ballymoney, sem er afar áhugaverður rónabær. Þar kenndi nú ýmissa grasa; sáum við m.a. par kyssast á ákaflega ófágaðan hátt á götuhorni, þar til daman sleit kossinum og gerði sér lítið fyrir og ældi á guttann. Eins sáum við hóp bólugrafinna unglinga fljúgast á í strætóskýli og afar drukkinn klæðskipting detta ítrekað á sama búðargluggann. Mér þótti mikið til koma en var engu að síður þess fegnust þegar ég rúllaði út fyrir bæjarmörkin og aftur í átt að Coleraine.

Þegar aftur var komið í siðmenninguna fannst Ryan tilvalið að gerast leiðsögumaður um æskuslóðir sínar og fékk ég sögu við hvert götuhorn. Við tókum sveig að gamla barnaskólanum hans þar sem við rötuðum í merkilegar ógöngur og ætluðum við aldrei að finna leiðina út af þeirri skólalóð. Við vorum nú samt ekki mikið að stressa okkur á því, allavega ekki Ryan sem stökk út og stal reiðhjóli sem hann svo hálf flaug af á meðan það sveif ofan í nálægan gám. Loksins fann ég leiðina þaðan út og verð ég að segja eins og er að við tók alls ekki sú fegursta sjón sem ég get ímyndað mér. Úti í glugga á þriðju hæð í fjölbýlishúsi stóð maður; frekar digur, loðinn og lasaralegur - já, kannski að bæta því við að hann var KVIKNAKINN. Ég stoppaði bílinn um stund til að varpa öndinni og reyna að róa hláturtaugarnar sem voru vel strekktar.

Eftir þetta fannst mér nóg komið af herlegheitunum svo við tókum rúnt á kunnuglegar slóðir fyrir mig. Að sjálfsögðu lá leiðin niður á strönd. Undir stjörnubjörtum himni var eitthvað svo tilvalið að stoppa bílinn í fjörunni. Njóta náttúrunnar og spjalla svolítið. Það lítur út fyrir að náttúran hafi ekki notið okkar nærveru, tjah, eða jafnvel notið hennar einum of mikið. Þann stutta tíma sem við stöldruðum þarna við skall á háflæði og framhluti bílsins sökk á bólakaf í þennan viðbjóðslega gula sand, sem örfáum mínútum áður var meginstólpi þessa rómantíska umhverfis. Á meðan við reyndum að losa bílinn fór að sjálfsögðu að helli rigna, sem var hvorki að hjálpa til með hitastig eða möguleikana á að ná bílnum upp úr forinni. En af því að þetta var víst ekki nógu slæmt og ónýtt fólk sem kann ekki að sofa á nóttunni á ekkert gott skilið þá skall á haglél á stærð við hafnarbolta.Greeeaaaaat!

Við leituðum skjóls inni í bílnum á meðan, sjálfsagt senn marin og blá eftir þessa ógeðslegu bolta. Ég fór að reyna að hugsa með mér hvað maður tæki til bragðs væri þetta snjór. Sá fyrir mér einhverskonar planka í hyllingum sem hvergi voru þó nálægir. Holurnar sem bílinn sat í virkuðu ekki svo djúpar svo mér datt í hug að bregða á það ráð að troða skónum mínum undir framhjólin. Mér til varnar skal það tekið fram að, eins heimskulega og það hljómar, þá leit allt út fyrir að það myndi virka. Það er að segja alveg þar til stór og feit alda mætti á svæðið og skolaði skónum mínum út á hafsauga.

3 tímar og hvorki ráð né nokkur velgja. Ég veit ekki hvort það var taugaveiklun eða bara kæruleysið sem fylgir því að vera fullviss um glötun sína sem réði því að ég hló allan tímann. Enn var flóðið þó að hækka og útlitið orðið heldur svart. Það var ekkert í stöðunni annað en að játa sig sigraða og sit ég nú uppi í rúmi eftir að hafa hlustað á leigubílstjóra hlægja að þessum svaðilförum og bið til guðs og vona að bíllinn minn verði enn á ströndinni á morgun.

Eitt er víst að dæmist Ryan mér til framtíðareignar (það er að segja ef hann finnur sér ekki einhverja á jeppa eða sem ákveður að hlusta ekki á hann þegar hann stingur upp á að demba bílnum í kviksyndi) þá verður þetta frábær saga til að segja barnabörnunum. When Dumbo met Doofus.

Er einhver að sjá eitthvað líkt með þessum stelpum?




Þetta er það nýjasta hjá þessu fólki sem ég umgengst hérna, Mæja Bet og Kerry Katona! Til væri ég en mín kenning er hins vegar sú að þetta lið sé bara svo einfallt að þegar það heyrir orðið Iceland þá sér það bara smettið á mér. Rowan Atkinson gæti farið að vera andlit Iceland búðanna og þá er næsta víst að við yrðum tvífarar...

Annars allt farið í bál og brand í þessum herbúðum og ég grætti karlmannin á heimilinu, sem mér til mikillar ánægju, er skítlogandi hræddur við mig og bað mig miskunnar - sjáum til með það skítaplebbi....

Scrupulous meanness


Ég er orðin alveg hringlandi vitlaust af þessu svefnleysi, ég veit aldrei hvort það er dagur eða nótt. Núna er klukkan rúmlega 4 og ekki nóg með að ég sé glaðvakandi heldur var ég að enda við að baka mér pizzu og sporðrenna druslunni. Þetta er fínt, við sitjum saman við arininn (sem er bara skraut að vísu - svindl) ég og hann James Joyce vinur minn og félagi. Ég gafst upp á að reyna að fatta hvernig ég ætti að afla heimilda fyrir þessa ritgerð sem ég er að skrifa um hann svo ég bauð kauða í heimsókn og við erum að skeggræða þessa hluti. Hann er alveg merkilega sammála mér að flestu leiti. Alveg magnað hvað fólk sem maður dregur fram með ímyndunaraflinu getur verið meðfærilegt. Það verður þó að segjast eins og er að það var svo sannarlega ekki raunin með hann Hreggvið, eins og glöggir menn muna.

En hvað um það, nú er helst í deiglunni jólaglögg 17. desember. Það er ekki laust við að það sé kominn fiðringur í vömbina hjá þessari, og hafið í huga að það er ekkert smá flæmi til að kitla. Það eina sem heldur mér á jörðinni er það sem gerist tíu dögum fyrir þessa stórhátíð. Ég er enn eins og diskókúla þegar kemur að þeirri hugsun. Á ég að halda í hefðina og leggjast í þunglyndi og neita að viðurkenna afmælisdaginn minn eða á ég að rétta úr mér, halda reifagleði, grípa í punginn á tuttuguogfjórum og eiga besta ár lífs míns (hingað til)? Ég er farin að hallast að seinni kostinum sem getur bara þýtt eitt - ég er loksins að þroskast upp í árin mín.

Ef mér telst rétt til þá er minna en mánuður þar til þetta skellur á og man ég ekki til þess að ég hafi verið svona róleg á þeim tíma árs síðan ég var að verða 18 ára - og þið megið alveg gera grín að því hvað það er langt síðan það var. Ég hef ekkert að fela - ég er búin að keyra í 8 ár, árið sem ég byrjaði í menntaskóla hét 1997 og ég er elst í 3 áföngum af 4 í þessum elskulega skóla mínum.


Að lokum;;fyrir þá sem vita um hvað málið snýst ber að taka fram að Simon nokkur sambýlingur minn, sem á öruggan stað í helvíti, er enn á lífi. Hvort sem það er leti minnar eða miskunnar vegna þá hef ég ekki snert hár á höfði kauða og hyggst ekki láta hann ganga plankann að sinni. Eitt er þó víst að komi hann nálægt einkalífi mínu aftur þá mun ég ekki teljast ábyrg gjörða minna.

Ég ætla að snúa mér aftur að honum Joyce. Hann kann víst lítið að meta að vera kallaður úr dvala til að þurfa svo að sitja og bíða á meðan ég hripa niður orð á öðru tungumáli til þess að halda systur minni góðri.

nóttin er ung, eins og þær allar...

Ég er alveg hætt að trúa á fólk!

Andvökunætur

Klukkan er tuttugu mínútur yfir sjö. Ég á ekki að mæta í skólann fyrr en tólf, það þarf ekki glöggt auga til að sjá að það er ekki af fúsum og frjálsum vilja sem ég er á fótum. Á miðvikudagsmorgunn svaf ég vel, og átti líka nokkuð góðan síðdegislúr þann daginn sökum slappleika. Síðan þá hefur mér ekki komið dúr á auga og verð ég að segja eins og er að mig er tekið að lengja eftir honum.

Til að stytta mér stundirnar eftir að ég fór og vann Bar-quiz á stúdentapöbbanum (90% allra svara komu að vísu frá Paul vini mínum) ákvað ég að setjast niður og skrifa smásögu. Mikil mistök! Ég hélt að ég væri búin að læra það að ég á ekki að setjast við skriftir í herberginu mínu, efnið ásækir mig og ég hvílist ekkert fyrr en sagan er búin. Ég hef að vísu lokið við fyrstu útgáfu af henni svo ég sátt sé en efnið er þungt og ég er búin að fella allt of mörg tár.

Krakkafávitarnir sem ég bý með fara á stjá einhvertíma á næsta klukkutímanum eða svo, mikið vona ég að ég verði sofnuð þá...

Klukkan er tuttugu og þrjár mínútur yfir sjö.

Beer Monster 2005

Daginn sem ég varð tvítug varð pápa mínum á orði að þegar hann horfði á mig drekka kæmi orðið olíuhreinsunarstöð upp í hugann á honum. Sá gamli hefði átt að sjá til mín í gær - ég segi nú ekki annað.

Ég mætti galvösk á stúdenta pöbbann og hitti þar fyrir kunningja minn Dermot að nafni. Verulega áhugaverður karakter. Sögurnar hans innihalda nær undantekningalaust góða frasa eins og "I woke up in a ditch that morning", "I went to class this morning to sleep it off" eða uppáhaldið mitt "that's when I realised I was in fucking Amsterdam". Hann minnir mjög mikið á Fun Bobby úr vinum hvað þetta varðar, nema hann er verri og ekki skáldskapur. Ég hafði ekki hitt hann síðan á skráningardögunum og var farin að halda að hann hefði fallið og væri að endurtaka. Nei, það kom á daginn að hann fór eitt kvöldið út að lífið með stóra bróður sínum - enduðu þeir á þriggja vikna skralli í Edinburgh. Hann er ekki búinn að mæta í einn einasta tíma og sér ekki nokkra ástæðu til þess að byrja á því. Reyndar er nokkuð til í því hjá honum, hann kemur hvort eð er til með að ljúga sig út úr öllum verkefnum, rétt eins og hann gerði í fyrra. Sögurnar sem hann notar á kennarana eru nú ekki í trúlegri kantinum skal ég segja ykkur, "ég sofnaði í lestinni og var rændur, ritgerðin mín var handskrifuð í töskunni" - en þetta dugar. Svo happy days Dermot, maðurinn er goðsögn.

En hvað um það, smá hliðarspor þarna. Dermot sagði mér að hann væri í drykkjuleik og bauð mér að slást í hópinn. Nýr steggur í lífi mínu, Tim, sat þarna með honum svo ég lét nú til leiðast. Góður leikur sem þeir voru í, og hættulegur eftir því. Þetta var sem sagt einföld þambkeppni. Hver er fyrstur að tæma kolluna ofan í sig. Ég rústaði þeim, svo rústaði ég þeim aftur og svo einu sinni enn. Mér var skemmt og áhorfendum líka. Þetta varð að sjálfsögðu þess valdandi að miklir menn fóru að mæta á svæðið og skora á Mæsuna. Mér leið eins og ég væri átta ára aftur og Belli væri að pína mig til að keppa í sjómann við alla - ég vissi alveg að það var kominn tími til að hætta en stoltið, gott fólk stoltið...

Í dag er ég Mæsa, undefeated og fékk viðurkenningu frá barstaffinu - Beer Monster 2005.

Kannski Glámur minn hafi hitt naglann á höfuðið forðum.

Schooby Doo

Er að horfa á Schooby Doo talsett á Írsku - shit hvað þetta er stórfurðulegt tungumál.

Var í heimsókn hjá Desy í Gay Palace í gær, fiðlur, flautur og river dans. Þetta eru kostulegir drengir! Ég hló mig máttlausa í nokkra tíma svo ég hef ekki undan nokkrum hlut að kvarta.

Hvað er títt í rauðhausalandi?

Jú, í kvöld er það Kellys - þriðju vikuna í röð. Eins og það er nú nokkuð laust við að þessi staður sé eitthvað minn stíll þá er nú mesta furða hvað maður endar þarna ítrekað. Að vísu stendur gamlafólkaplássið alltaf fyrir sínu en er það nú frekar svart til afspurnar hvað mér var innilega fagnað af barþjónunum þar á Captains bar eftir sumarið. En hvað um það!

Stelpukvöld hérna á Magheramenagh drive í kvöld, búin að bursta rykið af sex and the city spilinu, festa kaup á singstar og henda Simoni á vergang. Krían mín er afstaðin og Móna (nýjasti fjölskyldumeðlimurinn, VW Lupo, rúsínubollubíll) stendur skínandi í hlaðinu og býður þess að fara að sækja óhollustufæðu á línuna.

Annars er nóg að gera hjá mér þessa önnina sem er nú aldrei af verri endanum, ekkert nema nörda áfangar sem ég elska.

Jei, stelpurnar eru að renna í hlað...

Eltingaleikur

Tegar eg var puki fannst mer eltingaleikir omurlegir - sennilega vegna tess ad eg turfti alltaf ad vera hann, stor, hnottottur og svifaseinn krakkalakki a ekki beint 7 dagana saela tegar kemur ad miklum hlaupum. Eins var tad med ad gera at, ef eg for ut ad leika med villingum sem fundu ser kaeti i tvi ad banka upp a hja folki eda henda snjokulum i rudurnar hja teim og lata sig svo hverfa var sko eins gott fyrir mig ad vera buin ad hlaupa godan spotta adur er nokkur let ser detta i hug a dingla. Tetta hefur litid breyst - nema nuna ma eg sitja sem fastast a klumpnum a medan a leiknum stendur svo hver veit nema eg nai i allra fyrsta sinn ad klukka einhvern.

Eva sleggja hefur nu klukkad mig og heimtad 5 stadreyndir um mig sjalfa - eins og tad se eitthvad lett ad henda sliku fram an tess ad vera ad tylja upp adra hverja blogg sidu sem madur hefur rambad inn a nyverid.

# Eg er dutlungafull og servitur manneskja. Eg gaeti kukad a folk fyrir ad grufla i hnjanum a mer og eins fyrir ad snyta ser naerri mer. Tegar eg snyti mer tarf eg oftar en ekki ad aela lika tar sem hor er tad ogedlsegasta sem eg veit.

# Eg er ofgafull med einsdaemum. Allt sem eg geri, segi og hugsa fer ut i ofgar. Allar tilfinningar birtast mer i svo svakalegri mynd ad eg verd likamlega veik af venjulegum kenndum sem folk glimir vid a hverjum degi - fremst i flokki er tar afbrydissemin.

#Eg er tortryggin og a afar erfitt med ad trua a tad goda. Eg treysti folki almennt ekki, mannskeppnan er sjalfhverf og myndi i allt of morgum tilfellum selja afkvaemi sitt til ad bjarga eigin skinni. Madurinn er lika gradugur og morg gomul gildi sem eg trui a og elska eru ad deyja med minni kynslod.

# Eg er alaeta a humor! Mer tekst oft ad gleyma mer i pessimisstahlutverkinu og detta ur veruleikanum inn i hlaturskast sem getur varad lengur en aetti ad vera likamlega mogulegt fyrir eina manneskju. I leidinni gef eg fra mer kvimleid hljod sem hafa afar misjofn ahrif a folk.

# Eg er hreinskilin. Stundum of hreinskilin. Eg a erfitt med ad hafa skodanir minar fyrir sjalfa mig og hondla tad oft alveg serstaklega illa tegar folk er ekki ad skilja mina hlid. Eg gef tad lika ekkert audveldlega eftir og get traslagast a sama hlutnum arum saman.

Tetta eru fimm stadreyndir - takid teim med fyrirvara, eg skipti skapi eins oft og islenskt vedurfar!

En nuna aetla eg ad klukka, Gudbjorgu, Veru, Evu Olofu, Baldur Smara og Gunnu Doru.

Kveðjustund

Ég trúi ekki að það sé kominn sunnudagur, þetta er það erfiðasta sem ég veit. Hvernig manneskju eins og mér datt í hug að eiga heimili í 2 löndum er sérkennileg ráðgáta. Eins sterk og mín útþrá er og eins mikið og mín bíður úti er ég engu að síður búin að gráta heila nótt yfir að vera að fara.

Ég kveð ykkur með trega í brjósti með orðum Dabba Stef þar sem ég er nú ekkert sérstaklega fær á þessu sviði.


Sumarið líður. Sumarið líður.
Það kólnar og kemur haust.
Bylgjurnar byrja að ólga
Og brotna við naust.
Af liminu fýkur laufið.
Börnin breyta um svip.
Fuglarnir kveðja. Í festar toga
Hin friðlausu skip...
Ég lýt hinum mikla mætti.
Það leiðir mig hulin hönd,
Og hafið,- og hafið kallar.
-það halda mér engin bönd.
Ég er fuglinn sem flýgur,
Skipið sem bylgjan ber.
Kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.


Punktið nú þetta númer niður og notið óspart +44 777 451 3842.

Mikið ætla ég að vona...

...að Óraníumenn og félagar séu alveg hættir að fleygja múrsteinum og bensínsprengjum sín á milli, ekki vill ég nú sjá að mitt fyrsta verk þegar ég kemst loksins aftur þurfi að vera það að taka forsprakka og alverstu ólátabelgina á teppið til að stilla til friðar. Það er alveg makalaust (eins og ég.. eða þið vitið) hvað ég má aldrei bregða mér af bæ í nokkra mánuði án þess að allt verði vitlaust. Ég fór frá Íslandi í nokkra daga á síðasta ári og þegar ég kom til baka var fólk farið að keyra öfugu megin við BSÍ, rúmið mitt var komið í allt annað hús, ég var allt í einu enn einu árinu eldri og einhver stelpuskjáta var farin að syngja með Stuðmönnum. Ég veit ekki alveg við hverju ég má búast um jólin - hef ekki nokkra trú á að ég sé að skilja klakann eftir í öruggum höndum, fólk vill nefnilega alltaf vera að breyta einhverju. En ég verð samt að skipta mér drengilega á milli því það er nokkuð ljóst að stubbarnir ytra eru ekkert að ráða við tilveruna án mín - allt orðið kolbrjálað rétt á meðan ég skrapp heim til að kúka í íslenskan sjó og drekka rándýran mjöð.

Ekki ætla ég þó að vera þekkt fyrir það að fara hljóðlega og hef ég því komið foreldraeiningunni í pössun og ætla að bjóða einvala liði ærslabelgja heim í litlu moggahöllina mína. Þar ætla ég að bjóða upp á Feita Froska bollu og er það einlæg von mín að hún fari sérkennilega í fólk og sjálfur andskotinn verði laus. Von er á fullu tungli svo allt getur gerst. Ég ætla mér að gera eitthvað svo munað verði eftir mér og ég verði mikið rædd næstu mánuði, á meðan ég er frá; spurning um að ná sér í fola úr grunnskólanum eða eitthvað - það ætti allavega að halda fólki við efnið. Sennilega er ég nú komin út á hála braut svo ég kannski hugsa þennan betur.

Þótt verulega hafi dregið úr þankaryki mínu hér á veraldarvefnum er ekki hægt að segja annað en að ýmsu hafi gengið þetta sumarið - eins og svo oft áður. Annars fer að verða hvert sumarið öðru líkt svo ef þið viljið vita hvernig mér hefur liðið þá skuluð þið bara lesa eldri færslur. Allt sem ég geri hef ég gert áður og allt sem ég segi hef ég sagt áður. Öll gömlu gildin eru eins - það er enn sama vinnan, sami kötturinn, sama ástin, sama sorgin og að sjálfsögðu sama árangurslausa megrunin. Ég held þó að mér sé að takast að fara héðan frá hreinum dyrum og eru allir sælir og sáttir, sem er jú fyrir öllu.

Spyrjum annars að leikslokum, lokakvöldið er eftir en það lofar svo sem bara góðu. Við Hexía förum suður á Sunnudaginn, sem ég er að átta mig á að er á morgun svo það er spurning um að drattast upp á afturlappirnar og byrja að pakka.

Lifið heil elsku börn

Farin

Jæja, þá fer ég loksins suður eins og ég hef ætlað mér frá upphafi sumars. Ástæðan, ekki eins skemmtileg og hún átti að vera - ég er hvorki að fara á djamm né karlafar.

Eftir að hafa eytt þessari dýrðar verslunarmannahelgi vel dópuð og glæsileg á fjórðungssjúkrahúsinu á ísafirði er mér hent suður og á að hleypa einhverjum stórborgargrúskurum í minn fagra kvið - veit ekkert hvenær ég á afturkvæmt. Gæti alveg hugsað mér að sleppa þessu, sé ekki alveg tilganginn með sunnanferð sem undir engum kringumstæðum getur endað á stælnum, en svona er þetta.

Sjáumst....

Skyndipróf


Hér forðum daga, þegar undirrituð var enn lítil stelpa í grunnskólanum, þá var almenna reglan sú að þegar kom að prófum þá voru spurningarnar léttari eftir því sem tíminn var naumari. Hvaða guðdómlega speki er þá á bak við það að gefa okkur eina mannsævi til að átta okkur á lífsgátunni?

Ég var að hugsa þetta um daginn þar sem ég stóð á brún Bolafjallsins og horfði niður í algleymið, frelsið ólgaði beint fyrir neðan mig, spurði einskis og svaraði engu.

Nú er ekki svo gott að geta sér til um tímann sem maður hefur á þessari jörð. Margir vilja meina að lífsstíll geti haft þar mikið að segja - ég sef aldrei og ég borða kokteilsósu, ekki lítur það vel út. Samkvæmt annarri speki gæti ég þó hafa unnið mér inn einhverjar mínútur með hlátursköstum í gegnum tíðina - það er ekki gott að segja. Ég ætla því bara að álikta, í mikilli bjartsýni, að ég sé í hið minnsta komin á seinni hluta fyrsta þriðjungs lífs míns.

Og gott fólk, ég er ekki búin að svara einni spurningu rétt á lífsprófinu. Samt er ég búin að pæla meira í þessu en góðu hófi gegnir - kannski það sé einmitt meinið. Ég einblíni svo mikið á spurninguna að það er ekki vegur fyrir mig að sjá eitt einasta svar.

Enda hló brimið, upp í opið geðið á mér. Það góndi á þessa einmanna, glórulausu veru sem finnur sér hvorki stað eða hlutverk á leiksviði veraldar.

Þegar ég var púki ætlaði ég að bjarga heiminum. Á sex ára afmælinu mínu gaf ég alla aurana mína í hjálparstofnun kirkjunnar, þetta var ekki há upphæð en þetta voru allir peningarnir sem ég átti í heiminum. Svona hugsjónir uxu upp með mér og ég ætlaði að finna leið til að bjarga öllu og öllum. Í dag er með naumindum að ég geti bjargað sjálfri mér frá drukknun. Ég treð marvaða í gegnum lífið, ég veit ekkert hvert ég stefni eða með hverjum.

Kannski brimið ætti ekkert að vera að glotta við mér, það er sennilega ekki að ástæðulausu sem ég leita hælis hjá þessu tregafyllsta og mest einmanna fyrirbæri sem mér dettur í hug. Samkenndin ræður þar sennilega mestu um.

En briminu sameinast ég ekki, allavega ekki fyrr en ég hrekk upp af. Fram að því geng ég á voninni um að ég finni einhver svör og vonandi líka einhvern sem ég má elska - ég held að það sé nefnilega alls ekki allra að vera einir.

Er það annars ekki bara hverjum manni hollt að skella sér í smá tilvistarkreppu við og við?

Eintóm kæti

Í mestu makindum var ég, eðli mínu samkvæmt, að vanda mig við það að haldast pirruð og svekkt út í tilveruna, í hádeginu. Þessi dagur var ekkert frábrugðinn öðrum dögum nema hvað hann var heitari en margir - sem var nú alls ekki til að bæta stöðuna. Skapbræðin dundi á fjarstýringunni og hugurinn leitaði út, bara eitthvert út - ekki voru nein teikn þess á lofti að dagurinn kúveltist neitt.

Ó, hvað manni getur skjátlast! Hver gat búist við því að innan um bréfalúguna á Hafnargötunni myndi detta pakki frá sjálfum diskókónginum? Það er ekki bara að ég hljóti að vera komin á lista grúbb-pía heldur á ég núna ekki einn heldur TVO spánýja Abbababb diska. (Ef allir brygðust nú við eins og Kalli þá held ég að það sé vissara að taka það fram hér og nú að ég hefði ekkert á móti nótt með Hilmi Snæ.)

Nú vantar fátt upp á draumaeignirnar mínar, ég á hosurnar, tvíþumlungana, sjóhattinn og nú síðast Abbababb diskinn. -Þessi dagur er ekkert vondur!

Ögurball

Jíhaaaaaa, ekkert jafnast á við sveitaball. Búin að kaupa mér hosur, er komin í peysuna af afa mínum og sjóhatturinn er klár. Ég hef ofurtrú á þessu kvöldi, bíð æst og spennt eftir að Eva mín og Elvar fararstjóri hói í mig og kalli brottför.
Sjáumst!

Kannski bara ég sjálf...

Þegar mér er gramt í geði og mér finnst tilveran í allri heild sinni asnalega leiðinleg þá man ég eftir sögunni um hafnfirðinginn í Englandi. Hann naut sín, að mestu, vel á hraðbrautum þar ytra, kunni þó að hafa að orði hvað heimamenn voru fyrir honum á veginum. Þar kemur að, að í útvarpinu glymur tilkynning frá almannavörnum um brjálæðing sem keyrir á öfugum vegarhelmingi og lætur ekkert stoppa sig. Segir þá hafnfirðingurinn í hálfum hljóðum "eru þeir að tala um einn brjálæðing, þeir gera þetta allir" og heldur áfram sinni ferð.

Kannski ekkert sé að blessaðri tilverunni, kannski ég sé öfugsnúin, asnaleg og leiðinleg þessa dagana. Ég er allavega oj leið og pirruð og sé ekki fyrir endann á því.

...
Í dag gerði ég tvær uppgötvanir - önnur var sú að á næsta ári verð ég tuttugu og fimm... hin var jafnvel sárari!

Góða nótt

Sælan...

Nú ætla ég að brjóta blað í sögunni - í fyrsta sinn í manna minnum ætla ég að eiga algjörlega vandræðalausa Sæluhelgi. Svo spyrjum við bara að leikslokum. Nú skal sjá fram á skárri tíð hér í vík-city.

Stelpan hefur haldið sig töluvert undir feldi upp á síðkastið, hundleið á tilverunni. Látið sig hafa það, að vísu, að gægjast á djammið, sem sjaldan hefur farið vel. En hlutirnir eru bara eins og þeir eru og fara bara eins og þeir fara - verður maður ekki að kunna að gefast upp?

Það sem af er þessu blessaða sumri hefur liðið á ljóshraða og hefur það verið ákaflega mis-tíðinda mikið. Eitt þess sem er efst á baugi hjá mér núna er að maður með veiðistöng er farinn að ætlast til að ég deili fjörunni minni. Ég hef gert mér ferð þangað af og til og ætlað mér stóra hluti en ekki kunnað við að bora mér með skrifblokk fyrir framan veiðimanninn. Ég bíð hann bara af mér...

Djöfull

mig langar ekki að vera hérna...

Bossinn minn

Þessi helgi var alveg stórgóð - þó mér segi svo hugur um að sitjandinn á mér sé ekki sömu skoðunar. Við stöllurnar skelltum okkur í hjólatúr í þynnkunni á laugardeginum og ég held það geti svarið því að undirrituð verður stífluð eitthvað fram eftir sumri. Hver hannar sætin á þessi blessuðu reiðhjól? En hvað um það, gaman var það. Við vorum dugnaðarforkar úti í sælunni í fleiri tíma, rúntuðum út í Ósvör og tókum svo smá pick-nick á brúnni, þaðan skelltum við okkur á gamla-róló þar sem öll leiktæki hafa minnkað all verulega - það var allavega ekki óvíða sem hlussurassinn minn festist. Eftir hamagang og hlátursköst allan daginn var haldið á Miðstrætið þar sem eitthvað var gellað fólk upp áður en við héldum út á lífið.

Ég kíkti nú í gættina á Löggupöbb þar sem ætlunin var að eyða kvöldinu en færðist fljótt yfir í þetta líkja heljarinnar fimmtugsafmæli þar sem ég dvaldist sæl og kát fram undir morgun. Ég held að þessi gleðskapur verði seint sleginn út. Enda eintómir meistarar og höfðingjar þar á ferð.

Viskustig helgarinnar fer án nokkurs vafa til Snævars stórfrænda míns og tel ég það nokkuð fyrirséð að hann haldi því ansi lengi. Andskotans snillingur...

Suma daga,

Hlaupa svartir kettir fyrir bílinn hjá manni, spegillinn brotnar, maður gengur undir stigann, krakkaskari á hjólum umlykur þig og hleypur svo fyrir bílinn, gamall skarfur með hatt beygir í veg fyrir þig, gömul kerling veð varalit út á kinn öskrar á þig að í þér búi djöfullinn og þegar þú heldur að það geti ekki versnað annað hvort springur hjá þér eða byrjar að rigna - nema þegar hvorutveggja gerist.

Dagurinn í dag er ekki svoleiðis.

Nokkuð er það þó sem ég er ósátt við - ég finn hvorki Abbababb diskinn minn né Hemma. Á báðum hef ég fest kaup oftar en í tvígang en þeir hafa þessa tilhneigingu til að hverfa - ég er ekki hissa svo sem, ég myndi sennilega hnupla þeim ef ég fyndi þá á glámbekk. En mig bráðvantar þessa diska - sérstaklega Abbababb því hann kippir öllu í lag - alltaf. Hemmi Gunn & Kalli Hallgríms - er hægt að biðja um meira?

Svörin

Ef þú villt vita eitthvað um Bronislaw Malinowski eða Willy Wimmer, þig langar að sjá gíslaaftöku frá Írak eða vilt lesa textann við hvaða helvítis gaullag sem hljómað hefur á öldum ljósvakans þá eru öll svör við fingurgómana á þér - þú getur "gúgglað" þetta allt. En ef þú reynir það með hlutina sem berja á kollinum á þér alla daga og flestar nætur þá er hvergi svör að finna. Prófaðu að stimpla orð á borð við náungagæsku, dauðann eða ástina inn á leitarvél og hlauptu (hratt) yfir klisjurnar sem blasa við þér. Til að toppa þetta allt skaltu svo leita eftir orðinu tilgangur og sjá hvernig opnast fyrir þér Atlas inn á vísindavefi heimskringlunnar.

Er það bara veraldarvefurinn sem er til þess hannaður að við fáum aðeins svör við því sem er svart á hvítu eða er það veröldin öll sem mælir gegn því að við hugsum of mikið um eilífðarspurningarnar? Ætli það sé til að hlífa geðheilsunni eða til að tryggja fall hennar? Kannski svörin séu mannsskeppnunni bara síður en svo í hag.

Þrumufótur

Alveg er laust við það að ég sé gáfuleg þegar ég er að reyna að tjá mig um nokkuð sem viðkemur íþróttum. Enn og aftur er það fullsannað að mér er hollara að halda kjafti þrátt fyrir hinn allra besta tilgang. Þannig var nú að eitthvað voru þær stöllur í vinnunni minni að baksa við að senda póst á hina mætu menn hjá bb.is. Þær vildu nú benda þeim á rangnefni á meistaranum sem skoraði markið geng erkifjendunum handan hlíðar í gær. Þegar ég sá hvursu brösuglega þetta gekk hjá þeim tók ég á mig þetta verðuga verkefni. Ég settist niður og skrifaði vandaðan lítinn póst í okkar nafni og reyndi hvað ég gat að koma ekki upp um mig sem fávita. Það er skemmst frá því að segja að mér mistókst! Fyrir einhverja slysni skaut orðinu þrumufótur upp í kollinn á mér og varð mér á að nýta það því til skrauts á þessum góða pósti. Svarið sem kom um hæl var eitthvað á þessa leið; "takk fyrir þetta, en skondið að þú skulir kalla hann þrumufót úr því hann skoraði nú úr skalla í þetta skiptið". Ég kenni Helgu Guðrúnu alfarið um að draumur minn um að verða vestfirskur íþróttafréttamaður hjá BB sé kominn út á hafsauga.

En hvað um það, svona meðal annarra orða þá er ég búin að henda inn nokkrum myndum frá helginni, ansi vel ritskoðaðar og það allra ósæmilegasta er allt komið úr umferð.

Heim í sæluna

Já, þá er maður bara mættur heim og byrjaður að vinna. Þá get ég víst engu logið til að fegra skrifleti mína, sit við þessa blessuðu tölvu allann daginn, alla daga.

Fátt hefur svo sem á daga mína drifið síðan ég hér um bil hvarf af öldum ljósvakans. Mér er það ofarlega í minni þegar ég fór inn í Belfast að halda upp á afmælið vinkonu minnar, hvítklædd og sæt. Þeir sem til þekkja skilja kannski þegar ég segist stundum tala með höndunum, venjulega hefur það kannski verið til að pirra fólk en aldrei fyrr hefur hlotist varanlegur skaði af. Í miðri sögu ákvað síminn minn, Frank Betúel heitinn, að skjótast úr hendi mér og smokra sér ofan í nærliggjandi ræsi. Eitthvað ætla ég að leifa mér að efast um að það hafi verið fögur sjón þegar Mæsa litla skellti sér á hnén, í stutta hvíta pilsinu, snéri rassinum upp í vindinn og fór að fálma eftir símanum. Ég náði nú í rassgatið á kvikyndinu, hann vaknaði úr mókinu eftir nokkra sólarhringa en hefur nú ekki virkað síðan. Það er skemmst frá því að segja að sorgarferlið er enn í fullum blóma enda áttum við Frank Betúel saman ógleymanlegar stundir. Þrátt fyrir trega og sorg hef ég nú fjárfest í nýju símatóli sem virkar auðvitað ekki heldur ? sjáum hvort símamenn vilja eitthvað fyrir mig gera þegar ég draugast inneftir með litla dýrið í skoðun.

Best að taka þetta á milli verkefna, spölkorn í einu.

Ég get ekki hugsað undir svona pressu,

MÉR ER SVO HEITT...

Hvar er Mæja Bet?

Ég man þá tíð að ég stökk bara út í djúpu laugina og vonaði það besta þegar kom að skólanum - oftast dugði það vel til. Núna er ég komin með tíuþúsund orð í lokaverkefnið mitt og ég er hvergi nærri hætt. Á hverjum degi er ég að eyða tíma og orku í að breyta og bæta og það sem mér þykir verst... hugsa. Hvað klikkaði?

Eftir rúma viku verður þetta verkefni ásamt öllum öðrum skilaverkefnum komið í réttar hendur og þá er ekkert eftir nema eitt lítið og nett próf og svo bara heim á klakann.

Því auglýsi ég hér með eftir eurovisionpartýum á höfuðborgarsvæðinu. Endilega hendið á mig einhverjum textaboðum þegar nær dregur.

Má ekki vera að þessu, yfir og út...

Litid ad segja - mikid ad gera

Allt a fullu i lokaverkefnum tessa dagana, var ad fa fyrstu vidbrogd vid skapandi-skrif moppunni minni og eg aetla sko ad negla tennan afanga! Kemst ekkert ad i hausnum a mer naestu vikuna eda svo annad en ad fullkomna tetta dot - fekk super umsogn og aetla mer ad toppa tennan afanga...

28 daga tar til eg flyg til islands, viiiiiiiiiiiiii

Good Friday - Bloody Sunday


Írar tala um Good Friday í stað þess að tala um föstudaginn langa, það finnst mér einkennilegt. Ég er samt farin að sjá að hann getur ekki verið neitt langur í þeirra augum, allavega ekki miðað við páskana sem sem virðast engan endi ætla að taka hjá þessu liði. Eins og heimamenn segðu "I'm bored stupid". Nema það er hæpið þeir segðu það af sömu ástæðu og ég því Írar eru með einsdæmum værukær þjóð og mér sýnist enginn annar kunna þessu 3ja vikna páskafríi illa.

Annars var dymbilvikan sjálf alveg prýðileg. Við Eva Ólöf höfðum það fínt saman þó einu sinni eða tvisvar hafi verið komin upp suðan á gráu silfri, enda sjaldgæft að tveir fuglar í búri sitji sáttir. Upp úr stendur sérstaklega þegar ég var að því komin að henda henni fram af hömrum fyrir að gera grín að akstri mínum í þessari öfugugga umferð hérlendis - segir sennilega meira um mína skapbræði en hennar. Við tókum þá ákvörðun að blása á allar tröllasögur og kíkja til Londonderry og sjá hvort við fyndum ekki minjar frá Bloody Sunday, þar á víst að vera góður og flottur garður sérlega hentugur fyrir fáfróða túrista á borð við okkur. Með þykkan þynnkufnik í bílnum (og að sjálfsögðu alla þá dásamlegu fylgifiska sem synda út um rassgatið á Evu þegar svo er ástatt) hentumst við um þessa þröngu vegi, með kolrangt vegakort í farteskinu að sjálfsögðu (Dublin er víst fyrir sunnan). Öfugu megin við gírstöngina ók ég úti í kanti sem leið lá í gegnum land hinna þrjúþúsundmilljón hringtorga - sem er það besta þegar þú skalt alltaf leitast við að fara öfugan hring. Við vorum rétt að vakna og læra að meta undur náttúrunnar þegar smábæjarsálirnar í okkur voru keyrðar á fullt. Áður en við vorum almennilega búnar að átta okkur á að við værum farnar frá bænum mínum vorum við að sigla inn í hina alræmdu borg Londonderry, falsgaulandi og hvergi nærri þessum heimi vorum við því síst að búast við hernum. Í því sem við komum inn fyrir bæjarmörkin blasti við okkur maður inni í runna í fullum herskrúða, ég reyndi að telja mér trú um að ég væri að ímynda mér þetta en þessi haugur riffla sem tók við gerði mér það erfitt fyrir. Við kyngdum þó kekkinum og ókum áfram, ekki af því að það væri efst á óskalista heldur af því að við vorum að skíta á okkur og áttum allt eins von á að vera skotnar ef við staðnæmdumst. Gátum við verið meiri smábæjarpjásur? Þegar þetta "hættuástand" var afstaðið grétum við úr hlátri og gerðum gott úr þessum degi án þess þó að finna nokkuð túristavert. Við fundum dótabúð og það dugði okkur fínt. Londonderry er eflaust ágætis hola.

Nú er Eva þó farin og ég sit uppi með aðgerðar- og algert svefnleysi. Það vill geðheilsu minni til bóta að skólinn byrjar á mánudaginn svo kannski þá megi enn sjá eins og einni og einni villuráfandi heilabylgju bregða fyrir. Fram að þeim tíma held ég á að liggja yfir skrifum fyrir Írana - fátt annað að gera á svona dögum.

Einhvern veginn bregst hugvitið manni þegar maður þarf kannski helst á því að halda. Að taka eitt og eitt próf aftur væri ekki það versta sem ég gæti hugsað mér en andskotinn hvað ég vildi oft að ég gæti stólað betur á það þegar kemur að hlutum sem raunverulega skipta máli. Þegar kemur að málefnum hjartans þá mun enginn leiðarvísir hjálpa okkur. Fólk kallar mig bitra og svartsýna en kannski er ég bara þreytt.

At the place where the world starts and ends both of them were born to the same mother. The daughter was created by all the beauty of the day and the son by the beauty of the night. The daughter's eyes had the deepness of the ocean, they were mysteriously blue and seemed to have no beginning and no end, her skin was the soft and bright daylight, the breeze of the morning and her hair was the first sunlight itself. Her voice was as beautiful as the song of the first bird, her lips the blossom of the first flower. She was playful and joyous. The son was dark and mystical in all his being. His eyes were dark and had the green shades of the northern lights, his voice calm and dim and his mind glorious as the eternity of space. He was strong and silent like the night. But he was peaceful as she was playful. Together they represented the perfection of the very first day.

Þetta er líf mitt þessa dagna, ég henti inn nokkrum myndum.
Ef ég fer að pæla of mikið í dag öskra ég og dett af slóðinni svo þetta dugar í bili, verð að koma einhverju í verk - lata Mæsa...

Dolly Dell er of tung...


tad er min eina afsokun fyrir ad hafa ekki bloggad i faranlega langan tima. Eg einfalldlega nenni ekki ad drossla fartolvunni med mer ut i skola, eg er ekki med net-tengingu i holunni minni og eg hata blogg eins og tetta.

En hvad um tad...

A morgun a Bjarni Petur afmaeli, til lukku med tad - mer finnst aedislegt tegar adrir en eg eldast!

En a morgun er lika St. Patrick's day og tetta er i fyrsta sinn sem eg fae ad halda upp a hann og eg hef engan til ad deila honum med tvi allir eru farnir heim... tetta eru nu meiri helvitis heimalingarnir! En tad skiptir mig engu mali tvi tad eru adeins sarafair dagar tar til min Eva kemur til min og ta ma sko folk vara sig. Stelpan er buin ad ganga fra leigu a bil og eg get ekki bedid eftir ad spreyta mig a vegunum herna ytra - a reyndar eftir ad sja tad ad eg muni eftir ad fara ofugt/rett i hringtorgin - en hey... eg ma klikka tvi eg er litil stelpa fra utlondum!

Eg var ad koma ur vinnu og mer leidist, eg nenni ekki heim og studentapobbinn er fullur af fotboltabullum og halfnoktum smapjasum sem eiga ekki eftir ad komast i rutuna sem taer eru ad bida eftir tvi taer eru svo heimskar og fullar. Getur verid ad tetta lid geymi heilann i tuttunum og tegar taer ganga um svona naktar (med brjostin meira ut um allt en meira ad segja eg myndi voga mer ad reyna) ta verdi taer heimskari vegna tess ad teim er kallt a hugsunuarfaerunum? Eg toli ekki litlar, fullar stelpur sem gubba ut um allt a milli tess sem taer drunka i eigin gelgju og heimsku... en eg er roleg :)

35 ara gamall okukennari gekk upp ad mer um helgina og spurdi hvort eg vildi eignast born med ser- heyrir folk ekki alltaf tad sem kemur ut um kjaftinn a tvi? Eg snaradi fram sma ogedissnilld og hann sa fram a ad eg yrdi ekki mjog god fyrirmynd svo tess i stad baud hann mer bradabyrgdasamband sem atti ad byggjast upp a kynlifi! Folk spyr mig af hverju eg se ekki buin ad finna mer mann herna, eg veit svei mer ekki hverju eg a ad svara...